Die komt er wel

Stel je voor: een stadion vol mensen, een dwarsdoorsnede van de gemiddelde samenleving. Hoeveel van deze mensen is man, hetero, blank, seculier, komt uit een hoogopgeleid milieu en woont in de randstad? Het antwoord: slechts 4 procent. En toch zijn het in veruit de meeste gevallen deze mannen die hogere functies bij de overheid of in het bedrijfsleven bekleden. Hebben zij die functies omdat ze hard werken of (ook) omdat ze bevoorrecht zijn?

Joris Luyendijk legde de vinger op de zere plek in zijn keynote-speech tijdens de bijeenkomst Lessen uit Nederland op 5 maart van de Gelijke Kansen Alliantie. Kansen in Nederland zijn niet eerlijk verdeeld. We kunnen met elkaar hard roepen dat iedereen gelijk is, maar dat is niet zo. En dus is het eerlijker om jongeren die benadeeld worden vanwege hun achtergrond, een extra duwtje in de juiste richting te geven. Want hoe weet je als kind hoe je moet solliciteren als je ouders geen baan hebben? Wie vraag je om hulp bij je huiswerk als je ouders laagopgeleid zijn? En hoe ontdek je dat je talent hebt in sport, muziek of theater, als je het nog nooit geprobeerd hebt?

Als ik naar mijn kinderen kijk, overheerst het gevoel ‘dat zij er wel komen’. Ik ken het (school)systeem in Nederland, weet of vind de weg wanneer ik denk hulp nodig te hebben en begeleid mijn kinderen waar nodig. Dat gevoel heb ik zelf ook altijd gehad: het rotsvaste vertrouwen dat er op deze wereld een plek voor mij is en dat mensen op me zitten te wachten. Hoe anders moet dat zijn wanneer je dat vertrouwen niet hebt. Voor de ouders, maar zeker ook voor de kinderen. Hoe is het om te voelen dat mensen denken dat je het waarschijnlijk niet kunt? Dat je er níet komt? Dat je je moet bewijzen tegen beter weten in? En hoe is het om niet te weten of je wordt afgewezen omdat je gewoon niet hard genoeg gewerkt hebt, of omdat je huidskleur, seksuele voorkeur of naam iemand niet aanstaat? Onrecht maakt mensen boos, niet ongelijkheid, stelt Luyendijk. En onrecht is er.

Bij de bijeenkomst Lessen uit Nederland zitten mensen die het verschil willen maken. Die zich hard maken voor het creëren van gelijke kansen voor alle kinderen. Ik vind het een voorrecht om als tekstschrijver bij het initiatief betrokken te zijn. Want uiteindelijk verdient iedereen het om een eigen plek in de samenleving te vinden, op basis van zijn of haar talent. Ook de 96 procent in het stadion die zichzelf niet herkent in de spiegel van de top van Nederland.

Wordt vervolgd.