Zoals het klokje thuis tikt

Als de kleine wijzer op de 7 staat, moeten we naar school.
Als de groter wijzer bovenaan staat, is het bedtijd.
Joep en Evi leren klokkijken. Vol enthousiasme vertellen ze na hun eerste schoolweek dat ze ermee aan het oefenen zijn. Leuk! En dus wordt de houten speelklok erbij gepakt. Zeg jij maar hoe laat het nu is. Er worden uitgebreid klokken geknutseld en beplakt. En zo komt de schoolklas de huiskamer in.

Is school voldoende om een kind te leren wat het nodig heeft in de wereld? Ik denk van niet. Kinderen leren in de eerste plaats op school, zeker. Maar ze leren eigenlijk continu. Thuis, bij de buren, vriendjes, opa en oma, de sport- of muziekles en tijdens het buiten spelen. Is het mijn taak als ouder om mijn kinderen te helpen om klok te leren kijken? Ik ervaar het niet zo, zie het meer als een vanzelfsprekendheid: een kind is enthousiast over iets en daar ga ik graag in mee.

Het doet me denken aan een interview dat ik ooit hield met een mentor op het gebied van Voortijdig Schoolverlaten. Hij vertelde over een jongen die steeds te laat op (de middelbare) school kwam. Hij was er iedere ochtend op een ander moment. En wat school ook deed, zei en welke straf ze hem ook oplegde: niets hielp. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: de jongen kon geen klok lezen. Ja, hij had het ooit geleerd op de basisschool. Maar er was niemand die hem thuis vroeg hoe laat het was, hem zei dat hij om zo-en-zo-laat naar bed moest, laat staan die klokken met hem knutselde.

Schrijnend, vind ik dat. Ik gun die jongen de hulp en begeleiding vanuit huis die hij nodig heeft.  Tegelijkertijd typeert het hoe mijn wereldbeeld gevormd wordt door mijn opvoeding en omgeving. Ik vind het heel normaal dat je je kinderen voorleest, dat ze op muziek- en sportles mogen, dat je met ze knutselt en naar de film, een voorstelling of de bibliotheek gaat. Maar helaas is dit niet voor ieder kind normaal. En daarmee wil ik niet zeggen dat de ouders van deze kinderen deze zaken doelbewust niet doen. Waarschijnlijk is het voor hen ook heel normaal om het niet te doen en zijn ze van mening dat school er is om te leren. Waarschijnlijk hebben deze ouders die begeleiding en stimulans ook niet gehad en is het geen onderdeel van hun wereldbeeld, van hun normaal. Dat kun je hen niet kwalijk nemen. Maar je kunt er wel iets aan doen. Tenminste, dat zou zo fijn zijn. Gelukkig heeft het de aandacht van de Gelijke Kansen Alliantie, een van mijn opdrachtgevers.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *