De zure smaak van feminisme

Feminisme had voor mij altijd een beetje een vieze bijsmaak. Misschien komt het doordat ik als vrouw graag aardig gevonden wil worden en dus liever niet geassocieerd word met de barricaden. Of misschien ging het gewoon niet over mij, althans, dat dacht ik. Feminisme was iets van mijn moeder. Van bh’s verbranden, protesteren en nadrukkelijk je meisjesnaam gebruiken. Dankzij het programma Vrouw op Mars van Fidan Ekiz ontdekte ik waar feminisme echt om draait (aanrader). Om opkomen voor gelijke rechten en om voor vol te worden aangezien. Maar nu, nu ben ik in verwarring.

Afgelopen week was er namelijk een fittie op Instagram en Me-to-we. Oma Anna ergert zich aan Romy Boomsma op Instagram. Ze vindt dat zij jonge moeders een verkeerd beeld geeft omdat ze in de luxepositie verkeerd niet te hoeven werken. ‘Mevrouw Boomsma vindt het een must om als moeder volstrekt op te gaan in het moederschap. Zij is een boegbeeld in de nieuwe moedercultus: de hedendaagse cultuur die vrouwen oplegt om perfecte moeders te zijn. Moeders die de grootste voldoening in hun leven halen uit het geven van borstvoeding, het dragen van hun kind en het prediken van het belang van moeder-kind hechting.’

Het venijn druipt er vanaf. De blog van Anna ruikt net zo zuur als het beeld dat ik ooit van feministen had. Want ja, Boomsma verkeert in een luxepositie. Maar is het erg dat zij dit beeld van haarzelf met de wereld deelt via Instagram? Zijn we met zijn allen niet slim genoeg om te begrijpen dat haar leven niet voor iedereen is weggelegd? En kunnen we er dan niet uithalen wat voor ons wél bereikbaar is, als we tenminste geïnspireerd zijn? Het stomme is, dat Anna zelf precies doet waar ze op afgeeft: ze schetst een beeld van hoe het zou moeten en keurt dat wat Boomsma doet af. Romy reageert vervolgens dat zij het jammer vindt dat mensen aan mom-shaming doen en dat vrouwen elkaar juist moeten steunen. Even los hiervan is het nog maar de vraag of Anna een echt persoon is, of uit de fantasie van de blogschrijfsters is ontsproten.

Waarom ik dit schrijf? Omdat het een onderwerp me bezighoudt: wat betekent moederschap in de huidige maatschappij? Hoe combineer ik goede hechting, de natuur volgen en (voor Nederlandse begrippen) lang borstvoeding geven met zaken als werk, een sociaal leven hebben, het huishouden goed bijhouden en er ook nog leuk uitzien? Het is niet te doen. Voor mij betekent feminisme dat vrouwen het recht en de ruimte krijgen om hun eigen keuzes te maken, passend bij de waarden die zij zelf belangrijk vinden. En dat we elkaar vervolgens niet afvallen maar met rust laten. Of helpen, dat mag altijd.

De ouder wordende mens

Het is vrijdag 17.30 uur en ik moet nog snel een boodschap halen voordat ik de kinderen ophaal en naar huis ga om te koken. Niet het meest zenachtige moment van een dag. En precies op dat moment staat er een oudere dame voor me bij de kassa. Traag en trillend legt ze elk item uit haar mandje op de band. Tegen de tijd dat ze haar pinpas tevoorschijn heeft gepeuterd, heeft de cassière alle boodschappen gescand. Ze vormen een grote hoop aan het eind van de band. De dame in kwestie pint, maar het lukt niet. Een verkeerd knopje, een vergeten pincode, een verkeerd geplaatste pas; iets veroorzaakt een opstopping in haar hoofd en in de rij bij de supermarkt.

Ik zou willen dat ik in zo’n geval superrelaxed en begripvol blijf, maar om eerlijk te zijn denk ik eerder iets in de trant van ‘waarom doet deze oudere vrouw niet om 10.00 uur ‘s ochtends boodschappen als het rustig is?’.

Hoe denk jij over ouder worden en ouderen? Doen we er nog toe als we oud zijn? Of zijn we dan vooral een last voor onze kinderen en omgeving? Het rare is dat we deze vragen niet stellen op andere momenten in ons leven. Doen we ertoe als we kind zijn? Of zijn we dan vooral een last voor onze ouders en omgeving? Doen we ertoe als dertigers met onze jonge kinderen, koophuizen en vakanties? Weinig mensen zullen die vragen stellen of beantwoorden (uitzonderingen daar gelaten). En hoewel ik aardig wat begrip kan opbrengen voor kinderen en hoe ze kunnen zijn (druk, brutaal, beweeglijk, ongeduldig en heel leuk natuurlijk), of voor mensen die in dezelfde levensfase zitten als ik, heb ik dat minder bij ouderen. En dat is eigenlijk best wel raar.

Vorige week sprak ik Margje Mahler, bestuurder bij woonzorglandschap de Leyhoeve. Zij ziet ouder worden als een onderdeel van het leven. Trager worden hoort daarbij en dat is niet erg. Net als kinderen niet stil kunnen zitten, kunnen ouderen dingen niet meer zo snel doen. Mahler wil dat we niet kijken naar de negatieve, maar naar positieve aspecten van senioren, zoals de schat aan levenservaring die zij hebben. Hoe zijn zij omgegaan met verlies in hun leven? Hoe zijn ze gekomen waar ze nu zijn? En wat kunnen wij daarvan leren? Het werd een inspirerend gesprek over het écht centraal stellen van ouderen, en niet de zorgsystemen leidend maken. Het heeft me aan het denken gezet. En hopelijk jou nu ook een beetje.