De ouder wordende mens

Het is vrijdag 17.30 uur en ik moet nog snel een boodschap halen voordat ik de kinderen ophaal en naar huis ga om te koken. Niet het meest zenachtige moment van een dag. En precies op dat moment staat er een oudere dame voor me bij de kassa. Traag en trillend legt ze elk item uit haar mandje op de band. Tegen de tijd dat ze haar pinpas tevoorschijn heeft gepeuterd, heeft de cassière alle boodschappen gescand. Ze vormen een grote hoop aan het eind van de band. De dame in kwestie pint, maar het lukt niet. Een verkeerd knopje, een vergeten pincode, een verkeerd geplaatste pas; iets veroorzaakt een opstopping in haar hoofd en in de rij bij de supermarkt.

Ik zou willen dat ik in zo’n geval superrelaxed en begripvol blijf, maar om eerlijk te zijn denk ik eerder iets in de trant van ‘waarom doet deze oudere vrouw niet om 10.00 uur ‘s ochtends boodschappen als het rustig is?’.

Hoe denk jij over ouder worden en ouderen? Doen we er nog toe als we oud zijn? Of zijn we dan vooral een last voor onze kinderen en omgeving? Het rare is dat we deze vragen niet stellen op andere momenten in ons leven. Doen we ertoe als we kind zijn? Of zijn we dan vooral een last voor onze ouders en omgeving? Doen we ertoe als dertigers met onze jonge kinderen, koophuizen en vakanties? Weinig mensen zullen die vragen stellen of beantwoorden (uitzonderingen daar gelaten). En hoewel ik aardig wat begrip kan opbrengen voor kinderen en hoe ze kunnen zijn (druk, brutaal, beweeglijk, ongeduldig en heel leuk natuurlijk), of voor mensen die in dezelfde levensfase zitten als ik, heb ik dat minder bij ouderen. En dat is eigenlijk best wel raar.

Vorige week sprak ik Margje Mahler, bestuurder bij woonzorglandschap de Leyhoeve. Zij ziet ouder worden als een onderdeel van het leven. Trager worden hoort daarbij en dat is niet erg. Net als kinderen niet stil kunnen zitten, kunnen ouderen dingen niet meer zo snel doen. Mahler wil dat we niet kijken naar de negatieve, maar naar positieve aspecten van senioren, zoals de schat aan levenservaring die zij hebben. Hoe zijn zij omgegaan met verlies in hun leven? Hoe zijn ze gekomen waar ze nu zijn? En wat kunnen wij daarvan leren? Het werd een inspirerend gesprek over het écht centraal stellen van ouderen, en niet de zorgsystemen leidend maken. Het heeft me aan het denken gezet. En hopelijk jou nu ook een beetje.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *