Omdat het kan

Het regent niet, het is alsof er iemand een douche heeft aangezet vanuit de hemel en de koude kraan ver heeft opengedraaid. Terwijl ik me door mijn laatste to do-tjes voor de vakantie heen worstel (vanuit mijn tenen), zie ik in mijn ooghoek iemand buiten onderuit gaan, in de regen. Het meisje in kwestie krijgt haar fiets niet opgetild met volle handen en zet dus eerst haar tas aan de kant die waarschijnlijk volloopt met water. Dan tilt ze de fiets, type transport (iets wat ik sowieso niet begrijp, wat is er fijn aan zo’n zwaar stuur?) moeizaam van de grond en vervolgt haar weg. Het beeld is op zijn zachtst gezegd troosteloos.

Vanuit mijn warme kantoorkamer bekijk ik het grauwe tafereel. Het vult me met medelijden en dankbaarheid. Medelijden met dit meisje in kwestie en dankbaarheid voor mijn hoge en droge locatie. En dit gebeurt dus gewoon in Tilburg. Laat ik maar niet beginnen over besneeuwde tentenkampen met vluchtelingen, verhongerende kinderen, verkrachte meisjes en vrouwen of mensen die moeten leren leven met het verlies van een dierbare. Soms lijkt het of leed allesoverheersend is.

En dus richt ik me op mijn grote rijkdom: mijn man, onze drie gezonde kinderen, ons huis, ons leven. Het is zo kwetsbaar en daarom zo belangrijk om te koesteren. En dat ga ik dus doen, deze kerstvakantie. Naast al het andere alledaagse van boterhammen smeren, troostkusjes geven, spelletjes doen, omgevallen bekers drinken opruimen, ‘dat mag niet’ zeggen of ‘wie is vergeten de wc door te trekken’ of ‘nee, een kerstbal is niet om op te eten’, ga ik naar ze kijken en Heel Erg van ze genieten. Omdat het kan. Ik wens jullie hetzelfde toe.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *