Extatisch, magisch en ontroerend

Rauw, oprecht, wonderschoon, boos, lief, verdrietig en extatisch: Wende Snijders kwam afgelopen vrijdag keihard bij me binnen tijdens haar concert in een soort oud amfitheater middenin de Oisterwijkse bossen. Wat een vrouw.

Ik bewonder mensen die hun eigen pad kiezen, datgene najagen waar ze in geloven en dat dan vol overgave doen. Maar ik vind het ook een beetje eng. Dat gevoel had ik vrijdag bij Wende. Ze zingt, fluistert, schreeuwt, paait, duwt en danst dat het een lieve lust is. En doordat ze het zo ongeremd en vol overtuiging doet, is er geen houwen meer aan. Je wordt als toeschouwer meegezogen in haar wereld, voelt wat zij voelt. Er is geen ontsnappen mogelijk, terwijl er diep in mij een stemmetje zit dat zegt ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’. Ook al wil ik er niet naar luisteren.

Het magische van de omgeving, het afnemende licht, de opzwepende of ontroerende muziek; je moet erbij zijn om het te begrijpen. Ik was tot tranen geroerd (Laat mij het zijn), wilde mee de barricades op (Schone handen), wilde alle conventies vergeten en mijn eigen weg volgen (Mens, durf te leven) en alle oorlogen stoppen (Au Suivant). Wat een talent, als je dat teweeg kunt brengen.

Het allermooist vond ik ‘Laat mij het zijn’. Een poëtisch, rauw nummer over wie er eerst mag overlijden wanneer je een relatie hebt. Al dagen zit het in mijn hoofd, het wil niet vertrekken. En dus deel ik het hier. Want het is te mooi om voor mezelf te houden.