Eind van een tijdperk

De dagen duren lang maar de jaren duren kort. Het is zo waar. De dagen dat de kinderen nog baby’s waren zijn ver weg, verdwenen in mijn hoofd in een brei aan herinneringen. Hoe zo’n dag (en nacht) echt verliep? Hoe een huiluur voelde? Of het samen wandelen, knuffelen en lachen? Ik weet nog fragmenten, maar meer ook niet.

Zo liep ik nog met een duowagen gevuld met twee baby’s, achtervolgd door nieuwsgierige blikken en welgemeende opmerkingen als ‘jij liever dan ik’. Nu zijn het twee eigenwijze bijna groep5’ers die hoofdrekenen en TikTokken, van wie je niet zou zeggen dat ze tweeling zijn. En zo was Huub nog een knorrend warm wurmpje die hele dagen aan mijn lijf geplakt zat, nu is hij een Beybladende kleuter.

Gisteren had Huub zijn laatste dag op het kinderdagverblijf, vandaag is de laatste schooldag van Joep en Evi. Door de lockdown en de vele zonnige uren samen thuis is mijn gevoel voor tijd compleet verstoord. Met de zomervakantie komt het besef dat dit bijzondere schooljaar ten einde komt. Ik ben eraan toe, heb zin om me over te geven aan het vakantieritme van langzaam opstaan, lekker weer en samen plezier maken.

En daarna heb ik drie schoolgaande kinderen. Een leven dat draait volgens het ritme van schooltijden. In de eerste jaren van Huub kwam ik nauwelijks aan mezelf toe vanwege borstvoeding en slaapgebrek. Toen er weer meer ruimte kwam, meldde ik me enthousiast bij een yogastudio en startte ik begin dit jaar met een cursus fotografie. Mijn wereld werd weer wat groter. Dat kwam keihard tot stilstand door de lockdown. Maar na de zomer is het er weer. Ik kijk ernaar uit, met een weemoedig gevoel vanwege de periode die ik achter me laat.

Dag gesjouw met luiers, hapjes en kleertjes
Dag uitvogelen wat die kleintjes nou toch bedoelen en willen
Dag geploeter met een tegenstribbelende peuter en slaapjes
Dag moederschap vol vlekken, een hoofd vol watten en constante prikkels
Dag kleine kindjes, volledig afhankelijk van Mathijs en mij

(Ik maak me geen illusies overigens, de prikkels, catering en vlekken, alleen dan niet op mij maar op de bank, blijven nog wel even).