Ik ben geen early adopter. Meestal loop ik achter de muziek aan en vind ik dat prima.
Sinds kort is er iets nieuws in mijn leven, iets hips (is dat nog een hip woord? Iets ‘lijps’ dan maar), sportiefs en heerlijks. Iets wat ik associeer met fit girls: een SUP.
Oké, ik loop zoals gewoonlijk weer een jaar of twee, drie achter, maar voor mij is het verrassend vroeg om nu al deze trend op te pikken. Ik werd daarbij geholpen door mijn lieve man, want hij gaf de SUP in kwestie cadeau voor mijn verjaardag (ik moet hem wel delen met de rest van het gezin).
De eerste keer was zeer ongemakkelijk. Want hoe daal je gracieus neer op een wiebelige plank in het water? Hoe doe je dat terwijl je weet dat er tig paar ogen op je gericht zijn? En ja, ik weet dat iedereen uiteindelijk toch vooral met zichzelf bezig is, maar je wilt niet te knullig zijn.
Het zag er weinig gracieus uit.
Maar, het mag gezegd: ik viel niet in het water! Nu durfde ik de eerste keer niet verder te gaan dan op mijn knieën, maar dan nog. De kop was eraf. Inmiddels zijn we twee weken verder en kan ik met trots mededelen dat ik kan Stand Up Paddelen. Ik sta! De eerste keer was ik als een dreumes die net leert lopen; gebogen knietjes, trillend en in opperste concentratie. Inmiddels kan ik er zelfs bij lachen (nu ja, niet altijd, maar toch).
Dus zie je me deze zomer in de Piushaven (of ergens anders op het water) parmantig langs glijden als een wannabe fit girl: ja, ik ben het! Zwaaien mag.