Categorie: kinderen

Hoe langer ik moeder ben, hoe meer ik inzie hoe ingewikkeld ouderschap is. Voordat ik kinderen kreeg, dacht ik dat als je een bepaalde werkwijze hanteert, er een geslaagd kind uitrolt. Een kind dat luistert, een opleiding afrondt, lief is voor anderen, voor zichzelf opkomt wanneer nodig en dat – natuurlijk – gelukkig is. Inmiddels weet ik dat opvoeden zwaar overschat wordt en dat ieder kind anders is.

Een kind opvoeden alsof je tomaten kweekt, vergelijkt Rutger Bregman van De Correspondent. Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom denken we dat het goed is om allerlei clubjes, lessen, regels en structuren toe te passen om onze kinderen te helpen op te groeien? Het antwoord volgens mij: omdat wij ook zo zijn opgevoed, met de beste bedoelingen overigens. En omdat ze anders niet in ons leven passen. Maar dat kunnen nooit goede redenen zijn.

Ooit waren we jagers en verzamelaars, stelt Bregman. We werkten vier uur per dag, aten gevarieerd en waren volop in contact met de natuur. Totdat de landbouw werd ontdekt. Opeens moest er hard gewerkt worden en moesten kinderen jong meewerken. Anno nu houdt het in dat we succes afmeten aan de hand van salaris en cv. Dat het niet meer draait om ervaren, geluk en je omgeven met mensen die je liefhebt, maar om passen in het systeem. We raken ons contact met de natuur in onszelf kwijt omwille van de wensen van de maatschappij. De maatschappij die we zelf hebben gecreëerd.

Ik wil me ervan los worstelen, voor mezelf en voor mijn kinderen. Maar waar begin je? Ik denk bij het aanleren van een aanrommelcultuur. ‘Die andere moeders doen ook maar wat’, is een van mijn favoriete uitspraken. En geldt dat niet eigenlijk voor alles? We doen maar wat. We doen alsof er zekerheid is omdat we een vaste baan hebben en een pensioen. We doen alsof we weten wat we doen als we onze kinderen opvoeden, keuzes maken of een (zwem)school uitzoeken. Ik predik van nu af aan het evangelie van het aanklooien. Tenminste, dat ga ik proberen. Ik houd jullie op de hoogte.

Huub is één jaar geworden. Ik vind het onvoorstelbaar en volkomen normaal tegelijkertijd. Het is onvoorstelbaar dat we daadwerkelijk 365 (oké, 371 vandaag) dagen verder zijn sinds hij is geboren. Tegelijkertijd zie ik dat hij geen klein baby’tje meer is. Hij loopt overal langs, zwaait, juicht, zegt ‘ohoh’, gooit met een bal en probeert overal op te klimmen (traphekjes-alarm).

Ik dacht een jaar geleden dat ik wel wat wist van het verzorgen van baby’s. Dat was natuurlijk ook zo, ik had Joep en Evi immers al ‘gedaan’. Maar toch blijkt het cliché dat ieder kind anders is hartstikke waar te zijn. Bij Joep en Evi zat de uitdaging vooral in het feit dat ze een duo waren. Verder waren ze eigenlijk best makkelijke baby’s: ze spuugden niet, sliepen na elf weken door en aten en dronken overal enthousiast van. We hadden ze al vrij snel in een strak ritme zitten. Dat is bij Huub wel anders. De spuugdoekjes waren niet aan te slepen, zijn fles was een tijdlang zijn grootste vijand en doorslapen doet hij tot de dag van vandaag nog niet. Dus wat heb ik geleerd? Dat je vooral veel moet loslaten.

En verder:

• Dat zo’n klein baby’tje weer best veel werk is.
• Dat het gemakkelijker is om met één baby tegelijk een band op te bouwen. En wat is die band sterk!
• Dat drie kinderen bij vlagen een beetje veel is.
• Dat je smelt wanneer je grote kinderen lief zijn tegen je kleintje.
• Dat baby-knuffelen goddelijk is. Tot het punt dat je nu écht, écht, écht wilt slapen.
• Dat je grote kinderen opeens heel erg groot zijn.
• Dat borstvoeding een vloek en een zegen is.
• Dat je bij een derde een stuk gemakkelijker bent (of waren we dat al?).
• Dat je gezin een vrolijke chaos is geworden.
• Dat je hart een beetje groter wordt en er ruim voldoende liefde is voor iedereen.
• Maar je aandacht moet je wel echt verdelen.

‘Voorzichtig, dat bord is heet’. Wees eens eerlijk: hoe groot is de kans dat je toch eventjes met een vinger je bord aanraakt om te voelen hoe heet het precies is? Juist ja. Mensen zijn van nature ontzettend nieuwsgierig en eigenwijs. Kinderen zijn net mensen, alleen dan in een wat primitievere vorm. Dus alles moet onderzocht worden.

 

Is dat eetpapier? Probeer maar Joep. Hij stopt het papiertje in zijn mond en concludeert na wat sabbelen dat het antwoord ‘nee’ is. Natuurlijk had ik hem dat ook gewoon kunnen vertellen. Maar Joep kennende werkt dit veel beter. Door te ervaren, leert hij iets écht. En is de kans aanzienlijk dat hij het onderwerp laat rusten, wat voor mij ook weer prettig is. Ik probeer dus zoveel mogelijk ‘probeer het maar’ te zeggen. Maar dat kan niet altijd.

 

Hoe heet is de barbecue? Wat gebeurt er als je met een prikker in het zwembad prikt? Als je je spinner in het zand laat vallen? Of een erwt in je neus stopt? Niet alles kan proefondervindelijk onderzocht worden. En soms willen ze het juist niet proberen. Dan heb ik het vooral over eten en dan nog specifieker: eten dat groente bevat. Misschien vind je het wel lekker! Probeer het maar. Drie woorden die vaak uit mijn mond komen. Want zoals de juf het zegt: ‘van proberen kun je leren. De aanhouder wint toch? Als ze net zo nieuwsgierig naar paella en lasagne worden als naar vuur, spinners en muziek, komt het helemaal goed.

 

 

Als je kinderen op de basisschool starten, gaat er een wereld voor je open. Een wereld van vriendenboekjes, kerstvieringen, oudergroep-apps en wachtende ouders op het schoolplein. Opeens hoor ik Evi zeggen dat je ‘van proberen leren kunt’, vertelt Joep over de fluisterpink van de juf (zou het helpen?) en wordt elke dag geëvalueerd met duimen: twee omlaag, twee omhoog of van allebei één.

 

Hoewel enthousiast was het ook even wennen, dat schoolse leven. Zo bleek dat school vijf dagen van je week in beslag neemt: mama, moeten we nou alweer? En dat je soms iets moet doen waar je geen zin in hebt: mama, ik wilde in het knutselgroepje maar dat zat al vol! Maar over het algemeen kunnen we na deze eerste weken concluderen dat de start van de schoolcarrière van Joep en Evi geslaagd is. Op naar de kerstvakantie en daarna écht van start. En laat de kerstman nou heel toevallig vriendenboekjes onder de boom leggen.

Eerst je ontbijt opeten, pas dan mag je het chocolaatje uit je schoen Joep. Ik kijk naar het muisje in zijn hand waar een klein hapje uit is. ‘Dat heeft zwarte Piet gedaan’, zegt hij adrem terwijl hij me guitig aankijkt. Wat moet je daar nu tegenin brengen? Ondertussen fotografeert Evi alles met haar nieuwe kindercamera. Van pannenkoek tot ontelbare selfies, ze leeft zich helemaal uit. En ik geniet van hoe zij geniet.

 

Dinsdag 22 november werden ze vier jaar. Als ouders sta je dan altijd ietwat melancholisch stil bij de bijzondere momenten op de geboortedag. Dat we hoorden dat ze die middag geboren zouden worden, hoe dat ging, hun eerste huiltjes, het eerste echte contact, het bewonderen en bekijken. Of een jaar later: Joep achter de door Mathijs zelfgemaakte loopwagen. Evi die haar taart voorzichtig eet, Joep die er ‘head first’ induikt. Of vorig jaar het feest met het springkussen in de tuin. Je herinnert je wat er gebeurd is, maar ergens voelt het zo ver weg.

 

Want het leven met kinderen is zoals het NU is. Vandaag, dit moment. Zoals ze er nu uitzien, wat ze nu kunnen en hoe ze nu praten. Hoe het vorig jaar, vorige maand of vorige week was, dat raak je kwijt. Je weet feitelijk hoe het was maar je vergeet hoe hun babylijfjes voelden, hoe de kamer ’s ochtends naar gezellige poepluiers stonk en hoe ze met hun kont in de lucht op hun buik in hun slaapzakjes lagen. Je leeft in het moment, net als kinderen zelf dat doen. Een mooie les. En je probeert dat moment vast te houden, maar dat lukt nooit. Was er maar een pauzeknop zodat je heel bewust momenten op zou kunnen slaan. Hoe ze ruiken, voelen, klinken, lachen, praten en gek doen. Jeetje, wat gaat het snel voorbij.

 

Op naar de vriendenboekjes, luizenmoeders en schoolvakanties.