Zomerdepressie, ik las er vanmorgen over in de Spits. Eigenlijk bestaat het niet, aldus een geciteerde psychologe. Het is net zoiets als winterdepressie, waarvan de officiële term winterblues is. De zomerblues dus. Mensen worden moe, lamlendig en somber van lange, zonnige dagen. Het voelt alsof ze blij móeten zijn. En daar is weinig begrip voor.
Nou heb ik van mijn papa en mama geleerd dat je altijd moet proberen je te verplaatsen in een ander. Dat heb ik gedaan en nog begrijp ik het niet. Zelfs ondanks het feit dat ik zonneallergie heb. Volgens de psychologe zijn deze mensen waarschijnlijk al een beetje down en worden ze door de confrontatie met blije mensen depressief. Ok, dat begrijp ik. Maar dan is het dus geen zomerblues maar een ‘het hele jaar door’-blues.
Dit citaat vond ik op www.zomerdepressie.net:
“Mensen vinden iets pas gezellig als het warm en zonnig is. Ze gaan buiten zitten of verzinnen er een hulpoplossingen voor. Veel mensen hebben het idee dat de ‘mooie’ zomers de laatste jaren te ‘danken’ zijn aan de klimaatverandering. Ze beseffen niet dat een klimaatverandering niet alleen betekent dat er warmere en drogere lentes en zomers komen, maar ook heftigere schommelingen. Dus meer stormen, meer neerslag en daardoor mogelijk nattere zomers etc. Die onwetendheid vind ik onvoorstelbaar…”
Dan denk ik ‘ok, je vindt dat mensen zich bewust moeten worden van klimaatverandering’ en ‘ok, je bent meer een wintermens’. En wat dan nog? Zo lyrisch als iedereen over de mooie zomer oreert, zo heftig reageert de zomerdepressielijder. Een kwestie van ‘afzetten tegen’ en ook wel van conditionering. Heeft het merendeel van de mensen geleerd dat warm zomerweer leuk en gezellig is, een kleine groep ervaart dit juist andersom. Nou en? Ik snap het nog steeds niet. En als ik morgen in de regen op Mundial sta, al helemaal niet. Laat de zon maar schijnen!