De boerenjacht

Boer zoekt vrouw. Eigenlijk vind ik het maar een beetje saai. En toch kijk ik iedere week. Het is een combinatie van leedvermaak, irritatie en weg zwijmelen. Dan zit boer Frank te grienen tussen de geiten en denk ik agossie. Even later zegt  Annemarie op haar geheel eigen wijze tegen haar vakantiedate: ‘Best gezellig toch hier.’ Het blijft stil. ‘Hallo?’ ‘Hoi’, antwoordt hij kortaf. Nou, daar zit toekomst in. De romantiek spat van de potentiële smsjes en ‘bakkies koffie’ af.

Verder zijn er nog  Gijsbert en Femke. Leuk stel en gewoon lekker verliefd. Daar kan ik graag naar kijken. Of neem boer Richard met zijn priemogen en geniepige acties. Elke keer als ik hem in beeld zie, krijg ik een allergische reactie. Maar van het liefdesgeluk dat hij bij Annemiek gevonden heeft, word ik wel weer blij. Geen spannende televisie, maar wel leuk.

Wat wel interessante tv oplevert is de jacht van boer Marcel op zijn Ksenia. Marcel, die het een pre vindt dat de man van Ksenia gehemeld is. Die quasi-nonchalant tegen deurposten aanhangt, met een smekende ‘heb mij lief’-blik. Het is het klassieke ‘hij jaagt te veel en is daarom niet meer onbereikbaar en dus niet meer interessant’-verhaal. Hij doet zo ontzettend zijn best, wikt en weegt alles wat zijn Poolse bijna-bruid zegt en analyseert de mogelijkheden uitgebreid. Maar hoe meer hij lonkt, smeekt, bidt en de persoonlijke ruimte van zijn eeuwig in Skandinavische vestjes gehulde blonde dame betreedt, hoe meer Ksenia de neiging moet onderdrukken om keihard gillend weg te rennen. Tenenkrommend.

Gelukkig had Ksenia eindelijk de moed verzameld om met uitzicht op de stad Praag Marcel te vertellen dat ze nog geen gevoelens voor hem heeft. Ze knipte het lijntje los. Máár toch deed ze de deur niet helemaal dicht. Want wie weet wat er nog kan komen? En die strohalm greep Marcel met beide boerenhanden vast. Kan iemand hem uit zijn lijden verlossen?