Het maagdelijk witte scherm staart me aan. Het doet me denken aan de eerste pagina van een nieuw schrift op school. Die beschreef ik altijd uiterst zorgvuldig. Nette, ronde letters vulden in een traag tong-uit-de-mond-tempo de lichtblauwe lijntjes. De tweede pagina was van een heel ander kaliber. Hartjes en poppetjes in de kantlijn, gekrabbel en gekras op het vel. Zoniet op de Eerste Pagina. Nee, ik nam nog liever een totaal nieuw schrift ter hand dan op die bladzijde iets door te krassen.
Een eerste blog is dus op zijn zachtst gezegd een magisch moment. En dan ook nog op mijn eigen site. Het verschil met vroeger is dat ik achteraf wel kan schrappen en veranderen, zonder groteske inktvlekken achter te laten. Maar dat is niet helemaal eerlijk. In het stukje over mezelf schrijf ik dat ik hier ‘probeersels, losse flodders en hersenspinsels’ wil plaatsen. Perfectie is dus geen vereiste. Maar toch moet mijn eerste blog fantastisch zijn; ongekend goed, wereldschokkend en vermakelijk tegelijkertijd. Tja, maar waar ga ik het dan over hebben?
Daar zit ik dus nu al een half uur over na te denken. Gaandeweg mijn journalistieke carrière heb ik geleerd om bij gebrek aan inspiratie maar een end weg te tikken. Er zit altijd wel iets bruikbaars tussen. En het resultaat lees je nu. Ik zou het natuurlijk ook kunnen hebben over seniorenseks, avondeten, vrijdagmiddaggevoel, mijn financiële situatie, de hoeveelheid vakantie die docenten hebben of vrouwen met en/of zonder lef. Allemaal termen en onderwerpen die me op de een of andere manier bezighouden. Maar zijn ze belangrijk genoeg voor een eerste blog? Hmmm. Nee, is het duidelijke antwoord. En dus moeten jullie het doen met dit betekenisloze getwijfel. Dit eindeloze gemekker dat rechtstreeks uit mijn hoofd op het papier verschijnt. Ik beloof beterschap.