22 november
Ieder jaar is het weer zover; de herbeleving.
Om 11.30 uur gingen we naar het ziekenhuis.
Om 12.00 uur at ik nog stiekem een eierkoek terwijl we naar de afdeling reden (ik had beginnende zwangerschapsvergiftiging en kreeg wat extra onderzoeken, met mogelijk een keizersnede aan de horizon).
Om 13.00 uur kreeg ik een CTG (hartfilmpje van de baby’s) en deden ze bloedtesten.
Rond 13.45 uur sprak de gynaecoloog de memorabele woorden: 22-11, een mooie datum voor een tweeling. Houd haar maar nuchter voor de keizersnede (oeps, die eierkoek)!
Om 15.45 uur werden Joep en Evi geboren.
Schijnbaar blijft dit zo. Ik hoorde van andere, meer ervaren moeders dat ze nog steeds ieder jaar op de verjaardagen van hun kinderen alle stappen doorlopen. Het staat in onze geheugens gegrift.
Dat is op zich niet zo raar natuurlijk, je krijgt niet iedere dag een kind. Of twee.
Het blijft bijzonder.
Ik pak de foto’s er nog maar even bij. Daar meten we mijn buik voor de laatste keer op (112 cm omvang!). Daar trekt Mathijs het te kleine operatiekamerpak aan. Daar krijg ik de ruggenprik. En daar liggen twee schreeuwende, kleine, paars-roze baby’s op de tafel. Ze zijn er!
Inmiddels typt Evi sneller de namen inclusief bumpervoorkeuren in bij de bowlingbaan dan dat ik dat kan. Zingen we samen in de auto keihard mee met nieuwe (Engelstalige) muziek die ik ken via Evi . En weet Joep vele malen meer van vissen dan ik. En praat hij in een soort codetaal over Pokémons (raids, namen, evoluties…). En zijn we ons volop aan het verdiepen in middelbare scholen.
Jongens, jongens, wat gaat het snel.
Maar woensdag even niet in mijn hoofd. Woensdag was het eventjes 2012 (maar dan gelukkig zonder de lichamelijke ongemakken).
