Moederdag: nog één keer een lief rijmpje oefenen op de gang, al weken niet mogen kijken in ‘de jurkenkast’ en drie kinderen die de dagen aftellen tot ze mama mogen verrassen. Het moment dat ze de slaapkamer in paraderen barst ik bijna uit elkaar van trots omdat ik moeder mag zijn van die drie eigenwijze, stralende schatten. Een moment om te koesteren.
Voor mij is het moederschap een achtbaan, een constant zoeken naar balans. Het is een aaneenschakeling van magische, frustrerende, kalme, saaie, enerverende, chaotische, boze, gelukkige en verdrietige momenten. Het is opladen en totaal leeggezogen worden en dat hoppa steeds na elkaar. Mijn leven voor het moederschap was een voortkabbelende beekje vergeleken bij de ruwe rivier waar ik me nu in bevind. En dat is prima.
Toch vind niet iedereen het prima dat ik dit zo schrijf. Want mag je als vrouw zeggen dat je het moederschap soms zwaar vind? Of moet het je natuurlijk ingegeven zijn? Waarom is de rol van vaders als verzorger zoveel vrijblijvender dan die van moeders? Ik las dit weekend het artikel ‘We moeten het meer hebben over moeders die niet willen zorgen’ van Sarah Sluimer op de Correspondent. Het intrigeerde me. Want ook ik wil wel eens niet zorgen. Gewoon nu even niet. Weg uit de sleur, verplichtingen en verantwoordelijkheden. Om daarna weer opgeladen en vrolijk verder te gaan.
Maar ik deel Sarahs mening niet helemaal. Want naast dat vrouwen vaker even ‘nee’ moeten kunnen zeggen tegen het zorgen zonder dat hen dat wordt aangerekend, vind ik dat vrouwen zich op andere momenten wél in het moederschap mogen storten. Neem bijvoorbeeld het eerste jaar (of twee) van je kind(eren). Laten we accepteren van moeders dat zij er dan in de eerste plaats voor hun kinderen zijn. Dat ze daarnaast het hoogst noodzakelijke doen en het verder wel mooi is. Laten we hen de ruimte geven om zich in de gezinscocon terug te trekken om er daarna weer als een ietwat ander en tegelijkertijd hetzelfde mens weer uit tevoorschijn te piepen. Want juist dat er aan alle kanten wat van je verwacht wordt, maakt het moederschap ingewikkeld en zwaar.
Want o, wat willen we het allemaal goed doen. We willen gelukkige kinderen die later hun weg weten te vinden in de boze wereld en terugkijken op een idyllische jeugd. Daarover las ik een ander interessant artikel. Luuk Kolthof raadt ouders aan om dat onmogelijke doel van geluk los te laten. Je kunt een ander immers niet gelukkig maken. En door onze kinderen te pamperen leren ze juist níet omgaan met teleurstellingen, moeilijkheden en obstakels in hun latere leven. Luuk pleit voor het hebben van geen doel. Maar ook hier verschil ik van mening met de schrijver. Ik wil mijn kinderen een zo plezierig mogelijke jeugd geven, ze steeds een beetje meer loslaten richting zelfstandigheid en ze koesteren wanneer ze dat willen. Mijn doel is om ze handvatten te geven in het leven. En dan hoop ik dat ze het zo’n beetje als ik gaan ervaren: als een voortkabbelende rivier met stroomversnellingen.