Maand: mei 2011

Ik ga op vakantie en ik neem mee. Het zal geen verrassing zijn dat de inhoud van mijn koffer nogal verschilt van die van Mathijs. Mannen zitten nou eenmaal anders in elkaar dan vrouwen, zeker als het op kleding en inpakken aankomt. De verschillen zijn netjes opgetekend in een onderzoek. En wat blijkt: mannen nemen gemiddeld maar drie onderbroeken mee voor een week vakantie.

Maar drie? Ik ben stomverbaasd. Reden is dat de heren denken de meeste tijd in hun zwembroek te vertoeven. En anders doen ze wel een wasje (tuurlijk heren). Dames nemen daarentegen tien slipjes mee voor zeven dagen. Herkenbaar, je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen. Ik moet dan ook altijd aan de wijze woorden van mijn moeder denken: ‘misschien val je wel in een plas regenwater en dan ben je maar wat blij met een schone onderbroek’. Of geldt dat argument niet meer boven je dertigste?

Nog een inpakaspect is de hoeveelheid gewone kleding. Mannen nemen liefst zo min mogelijk mee en dragen vrijwel alles uit hun koffer. De dames niet, die dragen maar 61%. Logisch toch? Je wilt wat te kiezen hebben. De ene dag heb je zin in een zomerjurkje, de andere in een short en shirtje. Bovendien moet je berekend zijn op allerhande weersituaties. ’s Avonds kan het zomaar afkoelen en dan heb je ook keuzemogelijkheden nodig voor vestjes en truien, want die moeten bij de rest van de outfit passen. En zo vult de tas zich als vanzelf.

Wel moet ik toegeven dat ik me na iedere vakantie voorneem de volgende keer écht minder mee te nemen. Want ik doe nooit alles aan en ik (nou ja, ik) sjouw het wel rond. Maar als ik dan weer met geopende koffer voor de kledingkast mijn lijstje afwerk, kan ik het weer niet laten. Kordaat streep ik af: drie rokjes, twee jurkjes, drie shorts, twee lange broeken, zes hempjes, vier t-shirts, drie vestjes, een dikke trui, twee bikini’s, een sarong etc.

Bron:
http://www.nu.nl/man/2528830/mannen-nemen-weinig-ondergoed-mee-reis.html

‘Kan dat niet goedkoper?’ Of: ‘waarom is dit zo duur?’ Ik denk het regelmatig. Ik ben, als zuinige import-Zeeuw en halve Hollander, niet vies van een dealtje. En Mathijs evenmin. Zo komen bijna al onze lampen van een veilingsite voor failliete bedrijven vandaan. Zoals je weet zijn lampen schreeuwend duur, dus dan is het extra mooi als je ze voor een prikkie op de kop kunt tikken. Onze nieuwe tv is op dezelfde manier aangeschaft: voor de helft van de prijs. Ik houd ervan.

GroupDeal.nl is mijn nieuwste ontdekking. Het is hot! En slim. Het idee is: als je met veel bent, krijg je korting. Om met Cruijff te spreken: ‘logisch toch’. GroupDeal heeft elke dag een aanbieding, per stad en landelijk. Je kunt je inschrijven en ziet meteen hoeveel korting je krijgt en wat je moet betalen. Dat betalen gebeurt pas als er genoeg mensen zijn, binnen de vastgestelde tijd (meestal 24 uur). Is de ondergrens aan medekopers bereikt, dan heb je een deal. Je koopt de deal in de vorm van een voucher die een bepaalde tijd geldig is. Je bepaalt dus zelf wanneer je hem verzilvert. Geen deal? Pech gehad, maar niets verloren.

Als ik op de site rondneus voel ik me een klein meisje in de snoepwinkel. Massages, beautybehandelingen, dinertjes, verzorgingspakketten en kappersbonnen komen voorbij. En voor weinig! Het is geen piskorting, nee, het gaat écht ergens over. Dus ik heb me meteen ingeschreven en ontvang nu elke dag de Deal van de dag (kun je ook uitzetten als je de spam niet wilt). Mijn grijpgrage handjes staan in de aanslag voor een beautydeal hier in de buurt. Kom maar door met die aanbieding, ik ben er klaar voor!

Wie is er erger? Bin Laden of Mladic? Vanmorgen zei een commentator bij dat ochtendprogramma op Nederland 1 dat ik altijd kijk als er reclame op RTL4 is, dat hij net zo blij was met de arrestatie van Mladic als met de vangst van Bin Laden. Eenzelfde euforisch gevoel van gerechtigheid. En van hèhe, eindelijk.

Ik trok een wenkbrauw op toen ik hem dat hoorde zeggen. Want, en dit is vrij stom, ik wist niet dat Mladic zo’n ontzettend slechte was. Zó erg dat hij schouder aan schouder met Bin Laden stond. Tijdens de lunch op mijn werk bespraken we Mladic, oftewel de Servische Napoleon. Hij was van 1992 tot 1995 opperbevelhebber van de Servisch-Bosnische troepen. Even een stukje geschiedenis: denk ‘bloedbad Srebrenica’, een onthande Dutchbat en de dood van 8000 jongens en mannen. Los van die andere vast ontelbare etnische zuiveringen die hij uitvoerde.

Dus, onder het motto ‘beter laat dan ooit’, ben ik ook blij&opgelucht. Mensen we hebben hem! Al wil ik dat ‘we’ wel een beetje afzwakken. Laten we ons Nederlanders nou geen hoofdrol toebedelen. Die hadden we al in Srebrenica en dat was er eentje zonder glans.

Brutalen hebben de halve wereld. En lieve meisjes komen in de hemel, brutale overal. Ik had het natuurlijk kunnen weten, maar tot nu was het nog niet officieel bevestigd. Nu wel, dankzij zo’n onderzoek waarvan je denkt ‘kunnen we dat geld niet beter investeren in het genezen van Aids, de ouderenzorg in het algemeen of desnoods in een groot volksfeest met gratis drank en versnaperingen voor iedereen’.

Wat blijkt: onbeleefde mensen worden gezien als machtig. Het verbaast me niet. In mijn prille (ik  ben tenslotte een jonge blom) leven heb ik inderdaad gezien dat mensen met macht vaak een beetje lomp zijn, minder empathisch en een doelgerichte mentaliteit hebben, waarbij de doelen van een ander ondergeschikt zijn.

Het lastige is: ik ga er nogal prat op dat ik niet zo ben. Ik vind mezelf niet lomp, los van een accidentele boer (of twee). Ik denk dat ik eerder te meevoelend ben dan andersom (ik pink graag een traantje mee als de emoties vloeien) en ik ben eigenlijk niet zo doelgericht. En al helemaal niet ten koste van anderen. Neem nu het starten van mijn eigen bedrijf. Mijn doel is: mooie dingen maken, fijne samenwerkingen aangaan, interessante mensen spreken, goede teksten schrijven en daar met veel plezier mee bezig zijn. En oja, daar ook geld mee verdienen natuurlijk. Dat klinkt in mijn ogen niet als een ‘over lijken gaan’-mentaliteit.

Moet ik veranderen? Kan ik dat überhaupt? De conclusie is: nee. Omdat ik denk dat het niet kan, dit vogeltje zingt zoals het gebekt is. En omdat ik het niet wil. Een beetje brutaal ok, maar ik wil niet een onaardig, lomp persoon worden. En die macht hoef ik helemaal niet hebben. Laat mij maar lekker schrijven, creëren en creatief bezig zijn. Dan mogen anderen aan de touwtjes trekken, los van de noodzakelijke controle en het genot van eigen verantwoordelijkheid. Sorry, Dolle Mina’s, de nieuwe Margaret Thatcher zul je hier niet vinden.

Bron:
http://www.nu.nl/wetenschap/2521708/onbeleefde-mensen-worden-gezien-als-machtig.html

Stel: je hebt hiv. Puur hypothetisch gezien hè. Je neemt van die onderdrukkende medicijnen en leeft jarenlang vrolijk verder. Totdat je ontdekt dat je acute leukemie hebt. Je zou jezelf dan enigszins als pechvogel kunnen beschouwen.  In de trant van: is het niet de hiv, dan wel de kanker. Maar, je bent een doorzetter en de zware behandeling voor de leukemie slaat aan.

Ruim een jaar later, krijg je weer slecht nieuws: de leukemie is terug. Zal je het overleven? Nog meer zware behandelingen volgen; opnieuw krijg je chemo en een stamceltransplantatie. En wat blijkt: de hiv is weg. Vol ongeloof staar je je dokter aan. Jij, kanker- en hiv-patiënt, bent opeens gedegradeerd tot slechts kankerpatiënt. Wat al erg genoeg is trouwens.

Je hoort mensen wel eens zeggen: ‘dat is geen probleem, het is een kans’. Deze situatie is de belichaming van dat credo. Kanker biedt de kans tot genezing van hiv. Dat bedenk je niet. Een applaus voor de medische wetenschap. Hopelijk is de sleutel naar genezing nu ontdekt. Laat dit een kans zijn voor álle hiv-patiënten! En laten we heel hard hopen dat de patiënt dankzij wie deze behandeling is ontdekt, de leukemie overleefd. Zodat hij nog lang kan genieten van dit wonder.

Bron:
http://www.nu.nl/buitenland/2518271/man-geneest-als-eerste-wereld-van-hiv.html

Trotse tante, dat ben ik inmiddels anderhalf jaar. Het is ontzettend bijzonder wanneer je bloedeigen zus een kleintje krijgt. Dan is het niet een beetje spannend tot de eerste twaalf weken voorbij zijn, maar superspannend. En dan kijk je reikhalzend uit naar elke kleine mijlpaal van de zwangerschap. En natuurlijk daarna. Dat tanteschap is fantastisch en zenuwslopend tegelijk. Fantastisch om te zien hoe gelukkig zus en zwager samen zijn met hun kindje in wording en zenuwslopend omdat je zo graag wil dat alles goed gaat.

Mijn kleine neefje is vanzelfsprekend het allerliefste en -leukste jongetje van de hele wereld. Maar, neef L krijgt concurrentie. Jaja, zus L is in blijde verwachting van haar eerste spruit! Samen met zwager R krijgt ze half november een kindje. En ik, ik vind het weer net zo bijzonder als bij mijn eerste neefje. Spannend en fantastisch. En het gekke is dat in mijn hart al een klein plekje is aangemaakt voor dit kindje. Ik ben straks geen tante meer, maar tante². Nog leuker!

Het wordt vast weer een prachtexemplaar. Favoriet neefje nummer 2 of misschien wel een nichtje. Geduld… Maar voor nu: gefeliciteerd lieve zus en zwager!

Nog een keer van de glijbaan, nog een keer met de sproeier, nog een keer zoeken naar de katten en nog een keer met de bal. Kleine neef L die afgelopen weekend bij ons logeerde kon er maar geen genoeg van krijgen. Denk ik na acht keer van de glijbaan dat het wel tijd werd voor iets anders, meneer blijft het net zo leuk vinden als de eerste keer. Hij kraait, brabbelt en schatert e-e-ie (een-twee-drie) om vervolgens keihard lachend de glijbaan af te storten met het volste vertrouwen dat de handen onderaan de baan hem zullen opvangen.

Hoe heerlijk is het leven als je anderhalf bent. Lekker slapen met je speen en je konijn, beetje knuffelen (maar niet te lang, want de wereld moet ontdekt), eten en drinken wordt geserveerd en vermaak is er in allerlei soorten en maten. Van de wegrennende ‘pfoe’ (poes) tot het omduwen van tante. En zo mooi: alles is leuk! Nou ja, alles behalve wanneer ze met zo’n stom snoetenpoetsdoekje je gezicht proberen schoon te vegen. Dat is verschrikkelijk. Maar ook net zo snel weer vergeten.

Het was een druk, gezellig en heerlijk weekend met ons favoriete neefje. Met volle teugen genoten we van hem. Bijvoorbeeld toen hij ‘mama’ zei en daarbij wees naar een opa met een stok. Of elke keer dat hij met veel enthousiasme de grote stapel blokken omgooide. Of toen hij naast me wilde zitten op de bank om knus samen babymuziek te kijken. En dat hij bij het naar bed brengen ons met grote ogen aankeek tijdens het voorlezen. Of hij iets begreep van de avonturen van Jip en Janneke is mij niet duidelijk, maar hij sliep als een roos. Helaas moeten we weer even geduld hebben voor we hem weer zien. Ben benieuwd wat hij dan weer allemaal voor nieuws kan.

Oprah. Geef maar toe, ook jij keek er (vroeger) naar. Van slank naar enorm en van strak naar lillend. Bijna altijd spraakmakend, met of zonder dr Phil, Oz of een andere deskundige. Wie keeK er niet naar de Bookclub, Oprah’s Favourite Things of naar de vele shows over afvallen en interviews met bekende wereldburgers? En wie kreeg er niet soms net als de koningin herself een ‘lightbulb-moment’.

Controle krijgen over je gewicht, inzicht krijgen in je leven, je rol vinden als moeder, alle facetten van seksueel misbruik, verschrikkelijke persoonlijke verhalen die ze ‘niet opnam in haar shows omdat ze de mensen wilde uitbuiten, maar om anderen iets te leren’. Dan was de ervaring niet voor niets geweest.

Ik moet toegeven dat ik regelmatig met smaak naar de show keek en kijk. Soms lachend, zwijmelend, soms geboeid en soms een traantje wegpinkend. Na 25 jaar in het vak stopt ze ermee. Een icoon neemt afscheid. En wat nou zo leuk is: ik mag een artikel schrijven voor Vrouw, het magazine dat iedere week de Telegraaf begeleidt, over vier vrouwen die vertellen over wat Oprah voor hen heeft betekend.

Dus had jij zo’n lightbulbmoment? Viel je kilo’s af dankzij Oprah? Hielp ze je door een moeilijke tijd? Kreeg je je leven weer op de rit dankzij haar? Lees je al jaren trouw de boeken die ze aanraadt?

Er is plaats voor vier vrouwen met hun verhaal, door mij opgetekend, inclusief foto gemaakt in een studio.
Mail me als je mee wilt doen: melinde@melindebussemaker.nl

Jammer dat ‘ie dood is. Jammer? Ja, jammer. Ik had veel liever gehad dat ze Bin Laden levend te pakken hadden gekregen. Nu is hij als een martelaar gestorven en eigenlijk uit zijn lijden verlost. Dan had hij beter weg kunnen kwijnen in een isoleercel wat mij betreft.

Dat is niet heel aardig. Maar dat was hij zelf ook niet, dus wat dat betreft staan we quitte. En ik kan me ergens ook wel voorstellen dat als je vader, zus, kind of beste vriend tijdens 9-11 gestorven is, je stiekem wel een beetje blij bent. Stiekem dus. Dat je feest vierend met vlaggen over straat gaat hossen vind ik een ander verhaal. Misschien is het mijn Hollandse ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’-mentaliteit. Of is het het idee dat Bin Laden wel dood is, maar Al-Qaeda niet. Hoe dan ook, ik vind dansjes op iemands graf nooit gepast. En het voelt als dansen op de vulkaan. Want we kunnen allemaal op onze vingers natellen dat er in de toekomst een nieuwe uitbarsting komt.

Ik vind het een goede zaak dat ze hem gevonden hebben, laat dat duidelijk zijn. Maar nogmaals: doden was niet nodig. Daarbij komt dat iemand anders doodschieten normaal gesproken strafbaar is. Wat dat betreft vind ik de actie van een stel Brabanders wel stoer. Want ja, Obama is verantwoordelijk en heeft het bewijs. Ik kan me niet voorstellen dat Osama een eerlijk proces heeft gehad voor ze de kogel door zijn kop jasten. Of dat die scherpschutters niet op zijn arm konden mikken. Gave actie dus.

http://www.nu.nl/dood-bin-laden/2506595/brabanders-doen-poging-aangifte-van-dood-bin-laden.html

De dag begon vrijdag met kriebels. Twee voor mij totaal onbekende mensen gingen trouwen en ik kreeg er de kriebels van. Kleine nieuwtjes kwamen langs zoals ‘William draagt een kostuum van de Nationale Garde’ en ‘Kate heeft drie designers gevraagd om een bruidsjurk te ontwerpen voor het geval een ontwerp uitlekt’. Ook: ‘Kate heeft haar laatste nacht als vrijgezel in een luxe hotel door gebracht met haar familie’ en ‘Harry geeft zijn best man-speech pas nadat de Queen naar bed is’. Hij beheert overigens ook de ring voor Kate, gemaakt van zeldzaam, kostbaar goud.

Heerlijk, van dat nietszeggende nieuws voor kleinigheden en groot geluk. Het doet me terugdenken aan onze trouwdag. Dat we de dag ervoor aan kwamen in Middelburg en een ijsje aten bij Sint John. ’s Avonds aten we samen ons laatste maal als verloofden. Met zenuwen in onze buik genoten we van wat zou komen. En ook al wilde ik me geen zorgen maken, ik deed ’s nachts vrijwel geen oog dicht. Mijn onderbewuste kon ik niet uitzetten.

Onze dag begon met een strakblauwe lucht en een stralende zon. Toen ik de gordijnen opende wist ik dat het prachtig zou worden. Genieten. Ik ben zo benieuwd hoe Kate en William hun dag mee hebben gemaakt. Ik kan me niet voorstellen dat je kunt slapen als je zo’n grote dag voor de boeg hebt. Of hoe de zenuwen door hun lichaam moeten gieren wanneer zij zich aan het publiek tonen. En hoe ze zich in een keurslijf geperst hebben gevoeld, omdat ze moesten voldoen aan de stijfheid van een Britse bruiloft.

Ik ben benieuwd hoe zij terugkijken op deze dag. Hebben zij ’s avonds net als de meeste Nederlandse stellen met de enveloppendoos op bed gezeten om alle lieve, goedgevulde kaartjes door te nemen. Elkaar aankijkend met een glimlach van oor tot oor, wetende dat ze nu man en vrouw zijn? Ik betwijfel het. Ik hoop dat het privéfeestje ’s avonds wat meer bij hen paste dan het officiële gedeelte. Dat ze weer een beetje konden ademhalen en stralen van geluk. Als ik dan terug kijk op onze dag, zou ik niet willen ruilen. Nee, voor mijn geen prinsessenleven vol regels en publiekelijke verwachtingen, maar een gezellig en gelukkig leven zoals het nu is.