Mijn laatste blog dateert van juli 2021. We zijn bijna twee jaar verder inmiddels. Kan ik het nog oppakken? Wil ik het? Zit er überhaupt iemand op te wachten? Ik heb me voorgenomen om het te proberen zonder een vast plan. En dan kijk ik wel hoe het gaat.
Maar, hoe start je weer? Met een samenvatting van de afgelopen achttien maanden? Dat is saai.
Met een vlammend betoog over een hete kwestie? Die vlam voel ik niet.
Met een zakelijke mening over een nieuwigheid (Chatgpt)? Dat ligt zo voor de hand.
Met een betoog om het woord ‘welke’ niet meer te gebruiken wanneer je eigenlijk ‘die/dat’ bedoelt?
Dat is zo neerbuigend (maar mensen, stop ermee, net als het woord dagdagelijks trouwens).
En dus begin ik met een klein, vrolijk nootje, een gedachtenkronkel van Huub (6).
Huub: “Eigenlijk zijn alle oma’s lief, of ze nu je eigen oma zijn of die van iemand anders.”
Ik: “Waarom is dat, denk je?”
Huub: “Ze hebben al heel lang kunnen oefenen met lief zijn.”
En dat somt meteen de laatste achttien maanden een beetje op.
