Schrijf ik vandaag vanwege de herkenning, de aandacht, de schrijfoefening of voor mezelf? Dat vroeg ik me af toen ik deze blog las: http://www.bright.nl/28-mooi-geschreven (ja, ga er maar even voor zitten). Ik voel me natuurlijk onmiddellijk aangesproken. Schrijf ik nihilistisch? Zijn mijn overpeinzingen triviaal vergeleken bij het leed in de rest van de wereld?
Ik denk dat het antwoord op bovenstaande vragen stuk voor stuk volmondig ‘ja’ is. Ten eerste is het leuk om ‘hee dat heb ik ook’ te horen. Als vrouw probeer je jezelf altijd beter/netter/intelligenter/dunner te profileren dan je eigenlijk zou zijn wanneer je je compleet ontspant (vrouwennijd). Dus is het best fijn om de boel eens te laten hangen, hierover te schrijven en dan te horen dat je niet de enige bent. Daarnaast is het gewoon lekker om een stukkie te tikken. En een mooie oefening.
Natuurlijk weet ik dat er mensen doodgaan van de honger, omkomen bij een vliegtuig- of treinramp en dat politici veels te veel declareren. Ik weet dat het feit dat ik mijn bh’s te weinig was of ga barbecuen daar schril bij afsteekt. Maar zo is alles relatief en onbelangrijk en zijn wij eigenlijk maar mieren op een grote hoop die individueel weinig waarde hebben. Aangezien ik dat een droevig idee vind, ga ik er vanuit dat de wereld zit te wachten op mijn verhalen.
Dan de grote vraag: doe ik het voor mezelf of voor de aandacht? Laten we eerlijk zijn; als ik het voor mezelf deed, kon het ook in een mooi dagboekje met een Ponypaardje en een slotje erop. Nou ben ik altijd een beetje huiverig voor van die mensen die constant in het middelpunt van de aandacht staan, uitschreeuwend ‘kijk naar mij’, een dansje doen en stralen vanwege de op hen gerichte ogen. Plaatsvervangende schaamte krijg ik ervan. Toch heb ik deze eigenschap ook in me, anders had ik deze blog niet en dan deed ik het wel anoniem. Eerlijk toegegeven hè? Herkenbaar ook?