Al maanden zijn we op zoek naar een huis. We hebben meerdere gesprekken bij hypotheekadviseurs gevoerd, urenlang gezocht op Funda, vele brochures aangevraagd en flink wat huizen bekeken. En nu lijkt het dan zover te zijn; we hebben serieus iets op het oog. In februari zaten we in eenzelfde situatie, alleen kaapte toen een ander stel het huis voor onze neus weg. Dat was balen, maar zoals mensen al zeiden, uiteindelijk niet erg. Want het had niet zo moeten zijn en we hebben er nu helemaal vrede mee. Het is de vraag of het huis waar we misschien/waarschijnlijk op gaan bieden, hét huis is.
En dan wordt het opeens heel reëel. Ik voel me een beetje een kleuter die monopoly speelt. Ben ik echt wel klaar voor zoiets grotemenserigs als het kopen van een huis? Wat als ik iets verkeerd doe? We zitten er straks wel helemaal aan vast. Keer op keer zet ik de feiten op een rij. Kunnen we het betalen? Wat zijn de maandlasten ongeveer? Is het een goede investering?
En wat voor bod doen we, als we een bod doen. Gelukkig is Mathijs goed in onderhandelen (ik kijk op de achtergrond mee), maar toch; een huis is wat anders dan een ijsmachine. Hoe hoog zetten we in? Wat is schappelijk? Hoe krijgen we het huis voor de beste prijs? Ik kon er vannacht gewoon niet van slapen. Nou weet ik dat de beste strategie is om het niet te veel te willen. Want dat merkt de tegenpartij. Dus probeer ik mijn hoofd koel te houden en me niet teveel te verheugen. Dat mag pas wanneer de koop rond is. Als dat al gebeurt. Pfft stress…