Avonturen alom

Tilburg – Den Bosch is ongeveer een kwartier met de trein. Normaal gesproken. Maar, je voelt hem al, vandaag dus niet. Na het opmeten van de keuken en de badkamer en het nemen van ongeveer 90 foto’s van ons nieuwe stulpje, toog ik naar mijn werk. Het bezoek aan ons huis was trouwens fantastisch! Het was groter dan ik me herinnerde. Ik kan niet wachten tot het 1 november is. Gelukkig moeten de huidige studentikoze huurders de boel dan leeg achterlaten, want we moesten ons door de troep, vieze strings en boxershorts een weg banen.

Ik pakte de trein naar Den Bosch. So far so good. Na ongeveer drie minuten kwamen we met een hoop lawaai en een brandlucht plotseling tot stilstand bij Udenhout. Aangezien ik in een euforische ‘ik heb een huis gekocht en nu is de verkocht-sticker erop geplakt’-bui was, kon het me niet zoveel boeien. De locomotief bleek een technisch defect te hebben. Conclusie: we moeten wachten op een hulptrein of zoals later bleek een nieuwe locomotief. Of beter gezegd twee nieuwe locomotieven, want met de eerste lukte het niet.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het best een beetje leuk&spannend vond. Ik had namelijk nog nooit in een defecte trein gezeten. Je hoort er veel over en ik heb ook wel eens vertraging gehad vanwege een defecte trein o.i.d., maar er echt ingezeten, dat niet. Er heerst meteen een andere sfeer in de trein. Sommige mensen schuiven zenuwachtig heen en weer, de koffers voor Schiphol naast zich. De barrière om vooral geen contact met je overbuurman of -vrouw te maken, is verdwenen. Iemand roept tegen de conducteur dat hij de deur inbeukt als die over 15 minuten nog niet open is. Daarop antwoordt de conducteur resoluut dat hij dat geen goed idee vindt. Het wordt even grimmig. Niemand mag de trein verlaten, dan heb je een boete aan je broek. Maar als de deur eenmaal open gaat en mensen in de opening staan te roken, lijkt het wel het kleine café in een weiland. Er wordt flink gegrapt en gegrold. De blikjes bier worden nog net niet open getrokken.

Gelukkig had ik het boek ‘Taal is zeg maar mijn ding’ bij me (een aanrader!). Maar na twee uur wachten is de lol er wel een beetje vanaf. Dan zijn de pottenkijkers buiten die foto’s maken wat minder grappig, is de temperatuur in de trein gestegen tot boven het aangename en mijn keel gortdroog. Iedere fluit, toeter en beweging maakt je hoopvol: zal het dan nu echt? Maar dan blijkt dat we gewoon weer worden gepasseerd door de intercity. Uiteindelijk kwamen we na 2 ½ uur oververhit Den Bosch binnenrijden. Nog even geduld want de deuren moesten stuk voor stuk handmatig geopend worden en dan eindelijk vrijheid. Het voelt een beetje alsof je een avontuur overleeft hebt. Blij, opgelucht en vol oorlogsverhalen loop je het perron af. En als troostprijs kregen we van de NS een drankje ‘om ons vochtgehalte weer een beetje op peil te brengen’, aldus de conducteur. Avonturen alom!