Ik ben een ietwat luie levensgenieter. (Soms dan hè, ik moet aan mijn reputatie denken.) Natuurlijk ben ik niet vies van een dagje keihard werken en steek ik de handen ook graag uit de mouwen. Of tik ik geïnspireerde blogs en andere teksten. Maar het allerliefst verblijf ik al duttend in onze zonnige tuin, omringd door boek en katten. Of speel ik eindeloos lang spelletjes met vrienden. Of kokkerel ik uitgebreid voor mijn hongerig man en anderen.
Ik geef mijn generatie de schuld. Wij zijn namelijk van het ‘hard genieten en sober werken’. Geluk staat centraal en is belangrijker dan noeste arbeid. Dat in tegenstelling tot de generatie van onze ouders. Zij werden nog opgevoed met de leus ‘van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan’.
En nu blijkt uit onderzoek dat de Babyboomgeneratiegelijk had! Hardwerkende mensen leven langer. En dan vooral de mensen die zo laat mogelijk met pensioen gaan. Ik vind dat een bevreemdende conclusie. Blijkbaar vervult hard werken een bepaald levensdoel waardoor ons lichaam de motivatie vindt om langer in stand te blijven. Ook ik voel regelmatig de bevleugelende energie van inspirerend werk. Maar diezelfde avond wil ik ook weer minstens zo hard ontspannen.
Moet ik nu constant keihard gaan werken? En dat net nu ik minder uren maak en als startende ondernemer nog niet de 60 uur volmaak die standaard schijnt te zijn. Dat biedt overigens wel hoop voor de toekomst. Maar nee, daarvoor zijn de luie en gezellige uurtjes mij te lief. Ik wil met volle teugen genieten van een leven vol mooie momenten. Met werk, maar zeker ook met vrienden en familie. Dan maar een paar jaartjes minder.