Het regent de hele tijd en het is het gesprek van de dag. Wat een kou in mei en wat zijn we toch zielig. Tegelijkertijd worden de gevonden lichamen van twee jongetjes onderzocht en gaat er ergens in Nederland een moeder kapot van verdriet.
Kippenvel.
En ik krijg een gedachte maar niet uit mijn hoofd: één van die jongens was als eerste aan de beurt. Wist de ander wat er gebeurde? Zag hij wat zijn geliefde vader deed? Begreep hij het?
Laat het nog maar even regenen.
…
Erg hè, ik kan het ook niet uit mijn hoofd zetten. En dan te bedenken dat papa meestal de held is van zijn kinderen. Wat een doodsangst ze doorstaan moeten hebben.