Ik ben van nature een vergevingsgezind persoon die negatieve ervaringen (mits niet te traumatisch) redelijk gemakkelijk vergeet.
Dat is in veel gevallen prettig, vind ik. Maar met enige regelmaat brengt het me in ‘dit had je kunnen weten’-situaties.
Zo ook de avondvierdaagse.
Deze week is het weer vier dagen feest. Of we meedoen? Natúúrlijk! Want dat is zo leuk voor de kinderen. Wanneer ik ons inschrijf denk ik aan de gezelligheid en de lol die ze onder elkaar hebben onderweg terwijl we een prachtig landschap doorkruisen met een vriendelijke avondzon op ons gezicht.
De praktijk is wat complexer.
Ten eerste is er de logistieke uitdaging van om 17.00 uur eten en om 17.30 uur op de fiets zitten vier dagen lang. Het geeft me een gevangen gevoel.
Dan is er het vervoer. Aangezien we meedoen met de vierdaagse in Goirle (die in Tilburg vindt plaats in de Reeshof en dat is hemelsbreed nog verder weg) dienen we elke dag 20 minuten heen en terug te fietsen. Of in de file te staan met een auto die we nergens kunnen parkeren. Allemaal geen grote ramp, maar niet ideaal.
Dan het lopen.
Ik houd van wandelen. Maar wandelen in een colonne peuters, kinderwagen, kleuters, grotere kinderen en ouders is van een hele andere orde. Het schuifelt, het stopt opeens, het gilt en het stroomt niet door. In plaats van vrolijk doorstappen is het veel meer je overgeven aan de vaart der volkoren. Dat vind ik lastig.
En dan is er nog een ouderdilemma: het snoep. Ja, ze mogen best een snoepje. En nee, ze zijn zeker niet dat ene kind met een wortel, maar mensen, overdrijven we niet een klein beetje? Als kinderen op de laatste dag een washandje in hun nek moeten doen omdat de touwtjes met snoepzakken anders te veel in de tere huid snijden, dan gaan we denk ik een stap te ver.
Dus wat is wijsheid? Accepteren en meedoen of principieel weigeren?
Een opdrachtgever vroeg me vandaag wat nu eigenlijk het doel is van de Avondvierdaagse. Ik denk dat het draait om saamhorigheid, beweging en genieten van het lokale landschap. Maar helaas is de realiteit ook schuifelen met snoep en stress aan de keukentafel.
Herinner me hier volgend jaar aan mensen.
N.B. Het is óók leuk, dat zeker.
Hahaha, wat heerlijk geschreven. Dat washandje in de nek 😂🤣
Zelf heb ik geen kinderen, maar hoor veel ouders met dezelfde ‘problematiek’ omtrent de 4-daagse.
Ik stuur je tekst door aan een vriendin die gisteren ook mee mocht lopen met haar kinderen….. sterkte voor volgend jaar
Ik herinner me vooral gezelligheid met de moeders, want onze zonen… die liepen natuurlijk NIET met de moeders want dat is ‘voor schut’. De eerste basisschooljaren nog wel maar vanaf groep 5 niet meer. Nu is hij 15 en 1.86 en noemt me liefkozend ‘mamaatje’. De wandel vierdaagse is alleen nog een leuke herinnering waar ik soms wel een beetje heimwee naar heb.
De oudste twee (groep 8) liepen ook zelf. Huub (groep 4) vond het nog wel fijn als we meeliepen, maar was de meeste tijd met zijn vriendjes aan het lopen. Wij liepen dan in de buurt te kletsen met andere ouders inderdaad. En jeetje, 15 jaar en 1.86 meter! Waar is de pauzeknop?