Eén keer per jaar ga ik met mijn schoonmoeder een avondje naar de schouwburg. Meestal kiezen we een kleinschalige musical. We genieten van de talenten op het podium die vaak meerdere rollen vervullen, de muziek, het decor dat steeds met kleine veranderingen een compleet andere setting biedt, en we genieten van het samen op pad zijn.
Zo ook vorige week donderdag.
De Mol en de paradijsvogel.
Een musical over Albert Mol en hoe hij zijn homoseksualiteit voluit toonde op de Nederlandse televisie in een tijd dat dit nog niet gewoon was. Ik verwachtte een avond heerlijk vermaak, mooie muziek en dans en een goed verhaal.
Ik kreeg zoveel meer!
Want de musical gaat niet per se over Albert Mol (die, om eerlijk te zijn, van voor mijn tijd is). Het gaat over existentiële vragen. Vragen die van alle tijden zijn.
Wie ben ik? Wat laat ik anderen zien?
Ben ik mezelf als ik het podium (letterlijk of figuurlijk) pak en vol overgave laat zien welke talenten ik in huis heb?
Of ben ik mezelf als ik thuis op de bank onder een dekentje een film kijk?
Hebben we allemaal een paradijsvogel in ons, gekooid of vrij gelaten?
Wanneer hoor ik erbij?
Waar vind ik gelijkgestemden?
En wat als ik nergens bij hoor?
Het was een magische avond. In een razend tempo namen de acteurs het publiek mee op reis langs alle scènes. Met een live band, fantastische dansers en prachtige stemmen imponeerde het gezelschap op alle vlakken.
Eén acteur blijft me het meeste bij. Deze boomlange, zachtaardige kerel die in zijn vrije tijd ook als uitsmijter aan de gang kan gaan, laat de mens in alle facetten zien; robuust, groot en dominant, en dan weer liefdevol, warm en meelevend.
Een voorstelling die nog wel even nagalmt in mijn hoofd.
En dan zijn er mensen die zeggen dat cultuur een onnodig extraatje is…