Jullie hadden nog iets te goed van me. Eerder vertelde ik over de totstandkoming van mijn badkamerdroom. Dat ik al vijftien jaar droomde van een bad in onze badkamer. En dat het er nu toch écht ging komen. Maar, zou de nieuwe badkamer wel aan mijn hoge verwachtingen voldoen? Spoiler alert: ja!
Ik dacht dat ik meteen zou ontspannen als een spons die zich volzuigt met water tijdens mijn eerste baddersessie. Maar nee. Na weken van douchen in de tuin (brrr, wat een gedoe) of bij de sportschool (hoi, ben ik weer), mensen in huis (ja hoor, het water kan er wel even af), stofwolken (alweer aan het stofzuigen) en een doorwaakte nacht met een klein jongetje met buikgriep zónder wc op de verdieping (emmertje hier, emmertje daar), was het nu eindelijk zover. Maar de spanning en ‘het moeten’ zaten nog iets te veel in mijn lijf om het los te weken in het warme water.
Want ‘yes, het is af’ betekende ook: Evi’s kamer verven, haar spullen weer terug verhuizen, het plafond van de badkamer verven, de gang verven, plinten plaatsen, het huis van onder tot boven schoonmaken, de ingewassen tegels schoonwrijven, etc. Niet bepaald het moment suprême waar je op hoopt.
Ik klink nu als een verwend nest, sorry.
Mathijs zou het liefst een bouwval kopen en daar twee jaar aan klussen, terwijl we wonen in een oude caravan op het terrein. Ik daarentegen kijk vooral reikhalzend uit naar het eindresultaat.
Dus, het eindresultaat! Drumroll please!
Elke keer dat ik de badkamer inloop, maakt mijn hart een blij sprongetje. Is deze ruimte echt onderdeel van óns huis? Het ziet er zo volwassen uit. Een week na het afvinken en dus loslaten van alle moetjes en klusjes, zakte ik écht ontspannen weg in het schuim. En dat was god-de-lijk. Nog geen moment spijt gehad. En het bad is sinds de opening van de badkamer vrijwel elke dag gevuld geweest (op een paar dagen dat we er niet waren na).
Missie geslaagd!