Zien jullie dat zelfs Melinde het spannend vindt om een spreekbeurt te geven?
Met deze zin rondde mijn basisschooldocent de beoordeling van mijn spreekbeurt over mijn hamster af. Het maakte me onzeker, want wat bedoelde hij daarmee? Ja, normaal gesproken had ik er geen moeite mee om mijn zegje te doen in de klas, maar het geven van een spreekbeurt; dat is andere koek. Ik voelde mijn knieën knikken en kreeg het warm toen ik mijn plek voor de klas innam. Terwijl ik goed wist wat ik over die hamster wilde vertellen.
Op de middelbare school vond ik het niet leuk om een spreekbeurt te geven. Het moest een paar keer en dus deed ik het. Wat ik wél leuk vond was toneel spelen en zingen. Ook dat vond ik spannend om te doen voor een groep mensen, maar leuk genoeg om die angst te overwinnen. Na een paar optredens had ik de smaak te pakken en werd ik er vooral heel blij van.
Fast forward naar nu. Ik heb best wel iets te vertellen, denk ik. Of het nu gaat om inspirerende verhalen van anderen (uit interviews), mijn eigen ervaringen of de expertise die ik onderweg heb opgedaan. Maar spreken voor een groep, dat doe ik nog steeds niet graag. Want stel dat ze je een vraag stellen waar je geen antwoord op weet? Dat ik mezelf klem praat of allerlei belangrijks vergeet.
Jammer, vind ik. En hoog tijd om er verandering in te brengen. Dat deed ik op 18 februari voor Art-fact. Vanuit EELT Theatercollectief vertelde ik samen met (de zeer ervaren) Monique Zijp over onze ervaringen met effectief communiceren in de culturele sector. En dat viel niet tegen. Sterker nog, het was hartstikke leuk! Een zaaltje vol enthousiaste, trouw deelnemende cultuurliefhebbers hing aan onze lippen en voerde de workshopopdrachten nauwgezet uit.
En wat werd ik me daar blij van! En ja, ik vond het spannend om te doen (gelukkig mocht ik van tevoren de presentatie op mijn twaalfjarige dochter testen en gaf zij aan dat ze bleef luisteren, ook al was het saai). Maar het gaf me zo’n fijn gevoel!
Dus, reken er maar op dat jullie vaker iets van me gaan horen.