Ik heb het gedaan; ik heb gestemd. Zoals Rik Goverde op Twitter zei: ‘aan mij zal het niet liggen, wat dat ‘het’ dan ook mag zijn’. Mijn burgerplicht is volbracht. En nu maar hopen dat het iets teweegbrengt. Want bij de laatste (landelijke) verkiezingen hebben ze mijn stem nogal rigoureus aan de kant gelegd. Of is de opkomst toch nog te hoog om écht een verschil te kunnen maken?
Er heerst altijd een semiplechtige sfeer in het stemlokaal. De vrijwilligers die alles volgens de regels controleren. Het netjes in de rij wachten. Niemand dringt voor, terwijl de mensen twee minuten later gewoon weer om een zitplek in de trein vechten. Maar zoniet in het stemlokaal, daar is de samenleving op haar best. Daar zijn we allemaal modelburgers die gebruikmaken van ons stemrecht. Het geeft een verheven gevoel.
Deze keer twijfelde ik of ik überhaupt zou gaan. Maar ik vind dus dat het moet. In de trant van: je mag alleen achteraf zeuren als je ook zegt wat je vindt op het moment dat dit gevraagd wordt. En ik probeer te denken aan niet-democratische landen waar mensen helemaal niets te zeggen hebben. Wij krijgen die kans wel, dus dan moet je die grijpen. Los van of het nou effect heeft of niet.
Hoewel indirect, denk ik wél dat het effect heeft. Neem nou een eeuw geleden, toen mochten vrouwen niet stemmen. Waarom niet? Nou, omdat we teveel met ons gevoel zouden stemmen in plaats van ons verstand. Omdat wij vrouwen erg beïnvloedbaar zijn en daardoor een prooi voor dogmatische ideeën (zijn alle Wilders-stemmers vrouw?). Omdat de vrouw door haar positie in het gezin ondergeschikt is aan de man. En omdat het gezin ontwricht zou raken als de vrouw buitenshuis politieke bijeenkomsten zou bijwonen, ze verwaarloost dan immers haar moederplichten. Tja, als ik zoiets lees denk ik: stemmen! Blijkbaar heeft politiek wel iets van nut, want we zijn toch een stuk verder dan een eeuw geleden. Met dank aan Aletta.