Afgeserveerd

Het leven van de vrouw van een kok gaat niet over rozen. Begrijp me goed, ik ben dolgelukkig met mijn vent. Enige nadeel is dat hij op zijn vrije dag niet altijd zin heeft om te koken (lees: meestal niet). En naar de supermarkt gaan is bepaald geen hobby van hem (maar van welke man wel?). En owja, áls hij kookt, dan kookt hij. En ik dus niet.

Ik vind koken leuk. Dat komt goed uit gezien de beperkte zin om thuis achter het fornuis te staan of boodschappen te doen van manlief. Maar Mathijs vindt het dus wel leuk om te koken als we mensen over de vloer krijgen. Dan krijgt hij ineens de geest. Zo ook gisteren. Hij Whats-appte me dat hij niet wist wat hij onze gasten moest voorschotelen. Of ik suggesties had? Enthousiast begon ik te tikken.

Hij dacht aan zwaardviscarpaccio. Dus ik zeg: ja, lekker, met een salsa van paprika, tomaat en kappertjes. Nee dus. Wat voor saus bij het vlees? Wat dacht je van rode wijn-tijmsaus? Nee, doe maar bearnaise. En opeens kreeg hij de geest: ceviche, groene asperges, salade, tonijntartaar… Het was niet bij te houden op de app.

So far mijn inbreng voor het diner: de courgettesoep die ik maandag alvast gemaakt heb. De rest van mijn suggesties zijn niet goed genoeg bevonden. Dat is aan de ene kant jammer: ik sta erbij als een klein kind dat ook mee wil spelen. Aan de andere kant hoor je mij niet klagen, want wauw, wat heb ik lekker gegeten gisteren. Mijn soepje stak er simpel bij af.