Ik geloof niet dat ik over twee jaar net zo debiel hysterisch blij kan zijn met een overwinning van het Nederlands elftal als dat ik dat twee jaar geleden geweest zou zijn. Toen ik gisteravond de juichende Spanjaarden in beeld zag (wie verbaasde zich vanmorgen ook over die vrouw in bikini met de vlag op haar borsten bij het journaal?) kon ik alleen maar denken: doe eens normaal. Is het afgunst? Of ben ik wakker geworden uit een jarenlange met Oranje doordrenkte slaapstatus?
Het was een teleurstellend EK voor Nederland, daar zijn we het met zijn allen wel over eens. De vice-wereldkampioen heeft vooral laten zien hoe het niet moet. Erg jammer, maar ook wel duidelijk. Twee jaar geleden was het daarentegen op en top genieten. Elke wedstrijd was tenenkrommend spannend en iedere keer konden we na het laatste fluitsignaal uitbarsten in orgastisch gejuich (even los van de finale). Zéker de wedstrijd tegen Brazilië was een juweeltje, een middag die voorgoed in mijn geheugen staat gegrift. Maar wat als Nederland zich plaatst voor het WK over twee jaar. Ga ik dan midden in de nacht naar de wedstrijden kijken? En ben ik dan net zo euforisch als ‘we’ winnen? Ik denk het niet.
Begrijp me goed: ik ben een voetbalfan. Ik heb menig wedstrijd gekeken, en dan bedoel ik dus niet alleen de wedstrijden van onze jongens. Maar voorgoed zal er een stemmetje achter in mijn hoofd klinken dat zegt ‘doe toch normaal, het is maar een sport’. Leuk hoor die oranje shirts, vlaggetjes, toeters en leeuwenkoppen, maar er zijn echt belangrijkere dingen in het leven. De Olympische Spelen komen er bijvoorbeeld aan!