Verbijsterende adoptie

Verbijsterend, tragisch, verdrietig, pijnlijk… Eerder deze week keek ik de Holland Doc documentaire Mercy Mercy over een adoptie die niet goed verloopt. In plaats van dat twee Ethiopische kinderen een nieuwe toekomst krijgen in Denemarken omdat hun ouders doodziek zijn van de aids, leven er nu verdeeld over de wereld door verdriet verscheurde mensen. Het ergste is het voor dochter Masho, wiens leven voorgoed verpest is. En dat terwijl haar ouders juist het beste voor haar wilden; een succesvolle toekomst in een rijk Westers land. In plaats daarvan zit ze haar jeugd uit in een kindertehuis.

De beelden van haar ogen laten me niet los. Ze was zo aan het proberen om het goed te doen, deed zo haar best, maar was zo ontzettend ongelukkig. Misschien komt het door mijn eigen moedergevoelens dat het me nu zo raakt, maar het gaat ook om gevoelens van onmacht. Onmacht wat betreft liegende instanties, hulpverleners die verkeerde conclusies trekken en adoptieouders die meer bezig zijn met het ‘in bedwang krijgen’ van een kind dan het een fijne plek geven om te wonen.

Ik zeg: kijk de documentaire (en zet tissues klaar). De kans is groot dat je hetzelfde boze, onheilspellende gevoel bekruipt als mij. Dit kan toch niet zomaar! Kunnen we niets doen?