Ik baar dus ik heb een laag IQ. Hoe meer kinderen, hoe dommer. Of: een slimme meid heeft met kinderen geen affiniteit. Toen ik het bericht op Telegraaf.nl las, gingen mijn nekharen even overeind staan. Intelligente vrouw blijft kinderloos, een gevaarlijke uitspraak vind ik.
Laat ik eerst zeggen dat ik vind dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken of hij/zij wel of geen kinderen wil krijgen. Dat ik kinderen leuk vind, wil niet zeggen dat een ander dat ook moet vinden. Dus respect voor alle mensen (en peace!).
Zijn intelligente vrouwen te slim zijn om kinderen te krijgen? Waarom doen we het onszelf eigenlijk aan? Slapeloze nachten, poepluiers, een zwangerschap en bevalling, een lijf dat nooit meer hetzelfde wordt, een leven dat nooit meer hetzelfde wordt, minder op stap en uit eten maar meer natte kusjes, knuffels en kinderliedjes. En oja, soms wat frustratie.
Het wel of niet krijgen van kinderen is wat mij betreft naast een kosten/baten afweging (heb ik het ervoor over, maar je krijgt er zoveel voor terug) vooral een oergevoel in je lijf dat je wel of niet hebt. Ik kan me voorstellen dat slimme meiden wat later gehoor geven aan dat oergevoel. Rationeel gezien weten zij dat het beter is om eerst een studie af te maken, een leuke baan te vinden, een huis te kopen en wat te klimmen op de carrièreladder. Daarna komt het kindervraagstuk weer naar voren en gaan de eierstokken wel of niet klapperen. En dan is het de vraag natuurlijk of het nog wel lukt, dat kinderen krijgen. Een belangrijk onderdeel van het kinderloos blijven van intelligente vrouwen is dan ook dat het soms gewoon te laat is.
Volgens de Londense onderzoeker Satoshi Kanazawa daalt de drang om kinderen op de wereld te zetten met een kwart bij elke 15 extra IQ punten. Of het een goed gefundeerd onderzoek is, staat er niet bij. Ik geloof dat bij hoge intelligentie ook het vermogen tot piekeren hoger is. Omdat je meer nadenkt, denk je ook meer na over de gevolgen van beslissingen in je leven. De ‘het komt wel goed (schatje)’-gedachte is wat minder aanwezig. Overpeinzingen als ‘wil ik dit echt’, ‘kan ik wel een goede moeder zijn’, ‘kunnen we dat betalen’, ‘krijg ik die promotie dan nog wel’ en ‘waar gaat het kind slapen’ kunnen vele slapeloze nachten vullen. Terwijl als je wat ‘dommer’ bent je misschien eerder geneigd bent om die gedachten over te slaan en te denken ‘leuk, doen we!’.
Bovenstaande is een gevaarlijke uitspraak van mij. En eigenlijk zeg ik ermee dat ik zelf ook niet zo slim ben. Met mijn optimistische inslag denk ik regelmatig ‘het komt vast wel goed’. Werkt het ook andersom: als je niet piekert ben je dom? Ik ga er voor het gemak maar uit van niet. En is het dan ook een kwestie van ‘hoe meer kinderen, hoe dommer?’. Ook dat denk ik niet. Na het krijgen van een eerste (of de eerste twee) kind(eren) weet je een beetje wat het is om moeder te zijn en kun je voor jezelf beslissen of je meer kinderen wilt. Daarmee komt de kern van het probleem wat mij betreft bloot te liggen: moederschap kun je niet uitproberen. Even oppassen op je neefje of nichtje is niet te vergelijken met het krijgen van een eigen kind. Stel dat het niet bevalt? Een angstige gedachte die piekeren in de hand werkt. Mijn conclusie na het overdenken van het onderzoek van Kanazawa: misschien heeft hij wel gelijk. Nee, dat had ik ook niet verwacht van mezelf.
Iets waar kranten – en de Telegraaf voorop – vaak goed in zijn, is het verkeerd uitleggen van wetenschappelijk onderzoek. Een van de eerste slides van mijn eerste college wetenschapscommunicatie op de RU was een Telegraaf-artikel met de kop ‘Kankermedicijn nabij’. Terwijl er alleen een receptor was ontdekt, die mogelijk betrokken zou kunnen zijn bij een mechanisme in celdoding en wat dus in de toekomst wellicht een aangrijpingspunt zou kunnen worden voor een geneesmiddel…
Een briljant voorbeeld over onderzoek dat niet gefundeerd is, hoorde ik laatst. Wellicht een broodje-aapverhaal, maar het geeft wel weer waar het mis gaat. In de jaren zestig bleek uit onderzoek dat 1x per week vis eten goed is voor je libido. Later bleek dat dat onderzoek met name was uitgevoerd in katholieke kringen, waar inderdaad op vrijdag vis op tafel stond, maar waar óók elk jaar meneer pastoor op de stoep stond om te informeren naar de gezinsuitbreiding…
Kortom:
Zo dom ben je volgens mij nog niet 😉
Dank Erik voor je nuancerende en geruststellende bijdrage! De bron is misschien niet de beste, dat klopt.
Hoi melinde,
Mooi stuk! Ik voel me ook zeer aangesproken. Ik krijg ook regelmatig reacties van mensen of ik wel zo jong moeder wilde worden. Er bestaat ook een soort idee over hoe jonger de ouders, hoe dommer. Nu was ik 25 toen ik Olivier kreeg, net als mijn moeder en schoonmoeder trouwens. Ik was hartstikke blij en dankbaar en het zegt helemaal niks over hoe slim ik ben. Het zegt meer iets over de tijd waar we in leven. Succes en carrière staan bovenaan ons to do lijstje. Vroeger (oh jee, wat erg dat ik dit nu zeg) was het heel normaal om rond deze leeftijd kids te krijgen.
Het is inderdaad een keuze, en ik spreek iedereen nog wel als ik op mijn 40e een wereldreis maak en onze kind(eren) zelfstandig en uit huis zijn. Mijn carrière komt later wel. Al ben ik nu ook gewoon aan het werk met een prima perspectief om hoger op te fkomen. Het frustreert mij enorm dat er zo kortzichtig wordt gedacht over het krijgen van kinderen en het verband met Een hoog of kaag IQ. Wij hebben immers allebei gewoon een hbo opleiding afgerond en we hebben een baan. Zo, dat wilde ik graag even kwijt 🙂
Lfs Heleen
Ik vraag me af wat uiteindelijk intelligenter is: je hele leven investeren in je carriere en relaties verwaarlozen of investeren in relaties. (Twee uitersten natuurlijk, er zit heel veel tussenin).
Volgens mij hebben de meeste mensen aan het einde van hun leven voornamelijk spijt dat ze te weinig tijd hebben geinvesteerd in de mensen om hen heen.
Een leuke carriere kan een mooie aanvulling zijn op je leven, maar wat mij betreft moet het niet de invulling van je leven worden.