Ik vond het best een beetje spannend dit jaar. Vanwege mijn optimistische inslag was ik er vorige zomer vanuit gegaan dat een vakantie met twee baby’s van negen maanden hart-stik-ke leuk zou zijn. Dat ik dan ook zelf een beetje zou uitrusten en bijkomen enzo. Ik zat er flink naast. Ja, het was óók leuk, maar het was gewoon net als thuis maar dan zonder de luxe van een wasmachine, vaatwasser en opvang en dat alles op een paar vierkante meters. En tijd voor mezelf? Echt niet.
Dit jaar zou ik er niet intrappen. En dat is gelukt. We hebben een heerlijke vakantie gehad in Zeeland. Eerst drie nachtjes zonder Joep en Evi, met dank aan opa en oma H. En daarna lekker met zijn viertjes. Het overzichtelijke ritme van een middagslaapje zorgde voor een duidelijk dagprogramma. Vertier was er volop in de vorm van fiets, zand, paardjes, dennenappels en speelgoed. En rust was er tussen de middag en in de avond (gaap!).
Wat ik vooral heel leuk vond is dat je even tijd hebt met zijn viertjes zonder de afleiding van werk en andere zaken. Daardoor leer je je kinderen weer net iets beter kennen. Ze veranderen zo snel. Tijdens de vakantie heb ik écht goed kunnen zien wat ze nu allemaal doen, kunnen en zeggen. En dan is het zelfs zo leuk dat je nog niet naar huis wilt als de tijd erop zit. Wanneer gaan we weer?