Ga ik wel of niet naar de speeltuin? Twee weken geleden was dit een totaal irrelevantie vraag. Toen waren we rond deze tijd op weg naar een afgeladen Landal Vennenbos om te genieten van een weekend weg. Tijdens het weekend klaagden we over de massale drukte in het zwembad en het restaurant, zeker bij activiteiten voor de kinderen. Het lijkt nu een leven geleden dat het normaal was om in de rij te staan voor een glijbaan of bij een ander stel ouders aan te schuiven aan tafel omdat er verder niets vrij is.
Ik ben geen helicoptermoeder. Ik ben meer de moeder die omdat ze even staat te kletsen niet door heeft dat haar jongste al bovenin het klimrek zit en dan denkt ‘mooi, dat kun je dus al’. Ik heb ook niets smetvrezerigs maar ben meer van de categorie ‘een beetje vies worden is gezond’. Ik houd van gezelligheid en het doen van leuke dingen; naar een voorstelling of uit eten gaan, sporten en de Efteling bezoeken. De huidige coronamaatregelen passen helemaal niet bij wie ik ben. En toch heb ik geen andere keus dan ze op te volgen. Dus dat doe ik ook.
In mijn hoofd is het een constante strijd tussen: slaan we niet door in onze paniek? En: ben ik nu te naïef? Over een aantal weken of maanden weten we het antwoord. Het maakt me onrustig en onzeker. Doe ik het wel goed? Voor mezelf, maar zeker ook voor mijn kinderen. Misschien vind ik de argwaan nog wel het ergste. Dat je over straat loopt en even van de stoep stapt om anderen op gepaste afstand te kunnen passeren. Dat je bij een kleine verslikhoest van je kind boze blikken krijgt. Dat je denkt moet ik hier zijn en mag het ook?
Het maakt me gek en het maakt me dankbaar. Gek vanwege de argwaan, het onnatuurlijke afstand houden van anderen, de beperkte mogelijkheden om iets te doen en het continu de kinderen thuis hebben. Begrijp me goed, ik houd van ze, maar even pauze is best wel fijn soms. En dan heb ik het nog niet over de lesroosters en activiteiten die ik met ze moet doen. Terwijl alles in mijn lijf erom vraagt om even níet teveel te moeten, want het is al voldoende om alleen maar te behappen wat er gebeurt. Dus ben ik niet te streng voor mezelf en voor mijn kinderen.
En dan komt die dankbaarheid om de hoek. Want het kan altijd anders en erger. Mijn gezin is gezond, mijn bedrijf kan tegen een stootje, we vermaken ons met zelfbedachte spelletjes en een activiteitenpot (en schermpjes). We maken het goed, we hebben het goed, met minder. En dat besef is ontzettend waardevol.