Mijn iets te onstuimige activiteiten van de laatste tijd kwamen al eerder aan bod in deze blog. Dat het natuurlijk erg gezellig was tijdens deze avonden staat buiten kijf. Maar de gezelligheid blijkt minder fijne gevolgen te hebben. Op de korte termijn was dat natuurlijk: de kater. Maar ook op de lange termijn blijken er nadelen aan het doorzakken te zitten. Want schreef ik de vorige keer (Dat belooft wat) nog ietwat blijmoedig en tussen neus en lippen door over de blaren op mijn kuiten, inmiddels zijn ze een behoorlijke issue geworden.
Wat begon als twee plakkaten op mijn kuiten, heeft zich nu ontpopt tot twee grote ontstoken wonden. De wonden zeuren, zweren, zijn dik en rood en veroorzaken pijnscheuten door mijn benen. Kortom: niet goed. Afgelopen vrijdag kreeg ik van de dokter antibiotica voorgeschreven, maar ook dat maakt weinig verschil tot nu toe. Morgen maar weer eens naar laten kijken.
En dus kan ik even niet sporten, verlang ik de gehele werkdag naar languit en duf op de bank liggen en moet ik het feesten ook even aan me voorbij laten gaan. Een moment van bezinning kan geen kwaad. Kan ik mooi nadenken over welk verhaal ik bij deze oorlogswonden ga verzinnen. Want ‘ik was dronken en heb te enthousiast gedanst met ontstoken blaren tot gevolg’, dat is een verhaal waar geen eer aan te behalen valt. Brandblaren omdat ik mensen uit een brandend huis heb gered? Te ongeloofwaardig. Littekens veroorzaakt door een ernstig motorongeluk waarbij ik beide benen aan de motor heb verbrand? Ik ben geen motormuis, dus dat wordt hem ook niet. Messteken tijdens een spannend gevecht? Ik ben een te grote angsthaas en de wonden zijn rond, niet lang en dun. Iemand suggesties?