Boekengevoel

Ik houd van de geur van boeken, van het gevoel van papieren pagina’s op mijn vingers, van halverwege omdraaien op mijn andere zij omdat het zwaartepunt verandert, van op de bank kruipen met een boek, een dekentje en een pot thee. Lezen is voor mij ontspanning, de boel de boel laten en me mee laten slepen in een avontuur.

Afgelopen maandag was ik bij SMC013 Boeken 3.0 in de vernieuwde boekwinkel Polare. Onderwerp was de toekomst van het boek. Als boekenwurm en aanbidder van het gedrukte werk wilde ik daarbij zijn. Want gaat het gedrukte boek verdwijnen en móet ik aan de e-reader? Of blijft de nostalgie bestaan? Van vriendinnen hoorde ik goed nieuws over e-readers. Hoe passen er anders 25 boeken in je vakantiekoffer (wie heeft daar tijd voor sowieso)? Klopt, ik krijg al die boeken niet mee zonder me een breuk te sjouwen. Maar ik lees toch liever voor het slapen gaan een echt boek dan dat ik een e-reader gebruik. Dat kan niet goed zijn voor je nachtrust.

Het blijkt dat de wereld van boeken in beweging is. Wat de toekomst ons brengt is nog onduidelijk. Wel is duidelijk dat e-readers steeds populairder worden (nu heeft ruim 4 % van de Nederlanders er één), dat de mogelijkheden daarbij legio zijn (linkjes naar sites, geïntegreerde muziek, feedback geven aan de schrijver, discussiëren met andere lezers) en dat er heel veel illegaal wordt verspreid. Dat gebeurt op zo’n grote schaal dat het doorgeefboek in de vriendenkring er niets bij is.

Gaandeweg werd ik enthousiast. Sommige boeken hoeven inderdaad niet gedrukt te worden. Denk aan medische publicaties die staan te verstoffen in een kast terwijl ze prima online geraadpleegd kunnen worden. Andere boeken vragen juist om het gevoel dat alleen drukwerk kan geven: een dikke kaft, mooie omslag en vele bladzijdes om door je vingers te laten gaan. Wat mij betreft vult online lezen het offline lezen alleen maar aan. Dus wie weet komt de e-reader er wel voor op vakantie, maar op mijn nachtkastje blijft dat echte boek. Extra leuk vind ik de nieuwe apps en mogelijkheden. Discussiëren met andere lezers in de kantlijn van een boek: hoe leuk is dat! Want het komt zelden voor dat ik tegelijkertijd hetzelfde boek lees als een vriendin of zus. En soms wil of moet je erover praten.

Een interessant nieuw initiatief is Nieuwzoet. Boekenwurmen kennen allemaal dat meewarige gevoel na het uitlezen van een Supergoed Boek. Je hebt het verslonden, ervan genoten, erover gedagdroomd en ernaar verlangd. En nu is het boek uit. Hoe ga je ooit weer zo’n goed boek vinden? Nieuwzoet helpt je daarbij. Je maakt een profiel aan waarin je al je voorkeuren en liefhebberijen invult. Nieuwzoet stuurt je elke dag de eerste paar pagina’s van een boek passend bij jouw profiel, zonder de titel en schrijver te verklappen. Heb je een match? Dan koop je gemakkelijk online de e- of geprinte versie. Als het goed is lees je alleen nog maar boeken die jij goed vindt en van schrijvers die je misschien helemaal niet kent. Hoe leuk is dat? Je moet wel even geduld hebben: Nieuwzoet zit nog in de pilotfase. Ik houd jullie op de hoogte.

Opvoedseizoen is geopend

Het opvoeden begint bij 1 jaar, heb ik ergens gelezen. Tot die tijd kun je ze niet verwennen. Het eerste jaar komt steeds dichterbij voor Joep en Evi en dat begin je te merken. Het woord ‘nee’ is geïntroduceerd. Blijkbaar is dat een grappig woord, want er wordt meestal om gelachen. Evi schudt ook van nee (en doet ja). Ik ben aanhanger van de afleidmethode. Tenminste in theorie, de praktijk moet dit nog uitwijzen. Dus als Evi aan de slab van Joep trekt tijdens het eten zeg ik ‘nee’, zet haar wat verder weg en zing ‘smakelijk eten’. Tot nu toe werkt dat prima.

Vannacht had ik voor het eerst het idee dat ze een geintje met mij uithaalden. Dat ik gepiepeld werd. Joep brulde dat het een lieve lust was en dus kwam ik hem troosten. Hij kan een echte dramaqueen zijn en de dikke tranen rolden over zijn tot een grimas verwrongen wangen. Ik pakte hem op en wiegde hem zoals mama’s dat over de hele wereld doen: benen een stukje uit elkaar, hoofd op mijn schouder en een beetje hupsen door de knieën. Dat werkte, hij stopte met huilen.

Opeens hoor ik naast me een gegrinnik en achter me gelach. Joep en Evi hadden oogcontact en de grootste lol met elkaar. Als sneeuw voor de zon waren de tranen en het grote verdriet vergeten. Het leek alsof ze zeiden ‘haha, nu hebben we mama midden in de nacht uit haar slaap en bed gehaald en gaan we lekker spelen’. Natuurlijk, ik begrijp dat baby’s dat nog helemaal niet kunnen denken, zeker niet baby’s wiens vocabulaire niet verder komt dan ‘mama’, ‘dadada’ en ‘ete, ete, ete’. Maar toch voelde ik me een beetje voor gek staan, alsof ik er was ingetrapt daar middenin de nacht met mijn haren in de slaapstand, in mijn onderbroek en shirt. Kusje erop en weer verder slapen dan maar. En terwijl ik de deken weer over me heen trok bedacht ik me hoe de komende jaren eruit gaan zien: samen mama voor gek houden, samen stiekem dingen doen, samen stout zijn en hopelijk ook, samen lief zijn. Ik verklaar het opvoeden voor geopend.