Het opvoeden begint bij 1 jaar, heb ik ergens gelezen. Tot die tijd kun je ze niet verwennen. Het eerste jaar komt steeds dichterbij voor Joep en Evi en dat begin je te merken. Het woord ‘nee’ is geïntroduceerd. Blijkbaar is dat een grappig woord, want er wordt meestal om gelachen. Evi schudt ook van nee (en doet ja). Ik ben aanhanger van de afleidmethode. Tenminste in theorie, de praktijk moet dit nog uitwijzen. Dus als Evi aan de slab van Joep trekt tijdens het eten zeg ik ‘nee’, zet haar wat verder weg en zing ‘smakelijk eten’. Tot nu toe werkt dat prima.
Vannacht had ik voor het eerst het idee dat ze een geintje met mij uithaalden. Dat ik gepiepeld werd. Joep brulde dat het een lieve lust was en dus kwam ik hem troosten. Hij kan een echte dramaqueen zijn en de dikke tranen rolden over zijn tot een grimas verwrongen wangen. Ik pakte hem op en wiegde hem zoals mama’s dat over de hele wereld doen: benen een stukje uit elkaar, hoofd op mijn schouder en een beetje hupsen door de knieën. Dat werkte, hij stopte met huilen.
Opeens hoor ik naast me een gegrinnik en achter me gelach. Joep en Evi hadden oogcontact en de grootste lol met elkaar. Als sneeuw voor de zon waren de tranen en het grote verdriet vergeten. Het leek alsof ze zeiden ‘haha, nu hebben we mama midden in de nacht uit haar slaap en bed gehaald en gaan we lekker spelen’. Natuurlijk, ik begrijp dat baby’s dat nog helemaal niet kunnen denken, zeker niet baby’s wiens vocabulaire niet verder komt dan ‘mama’, ‘dadada’ en ‘ete, ete, ete’. Maar toch voelde ik me een beetje voor gek staan, alsof ik er was ingetrapt daar middenin de nacht met mijn haren in de slaapstand, in mijn onderbroek en shirt. Kusje erop en weer verder slapen dan maar. En terwijl ik de deken weer over me heen trok bedacht ik me hoe de komende jaren eruit gaan zien: samen mama voor gek houden, samen stiekem dingen doen, samen stout zijn en hopelijk ook, samen lief zijn. Ik verklaar het opvoeden voor geopend.
Ik zeg: succes! 😉 Nee hoor, opvoeden is soms frustrerend en vermoeiend, maar ook uitdagend en spannend. Vier vooral de kleine succesjes die je onderweg boekt (zo is het in ons huis sinds een tijdje weer de hond die het bakje hondenvoer leeg eet en niet de kleine jongen, dat zou ik best een geslaagd opvoedkundig dingetje willen noemen).
Wahahaha, ik zie het helemaal voor me. Wat jij niet zag is dat Joep zijn duim over jouw schouder opstak naar Evi en haar een dikke knipoog gaf ;).
Dat vermoeden had ik dus ook Annie ;). En dan te bedenken dat ze dat over een paar jaar dus écht kunnen.
Froukje, ik ben het helemaal met je eens: we gaan de kleine successen vieren. Hulde voor het niet meer eten van de hondenbrokken (en dat is nu een van de redenen dat we een traphekje voor de keuken hebben).
Joep en Evi, ja dat wordt wat! Ze genieten van het leven, samen.
Jakoba.