Ik had wel gedacht dat het leuk zou zijn, maar dat ik het zó leuk zou vinden. Vier jaar geleden zijn Mathijs en ik getrouwd. En wat was dat een mooie dag! Om te beginnen openden we ’s ochtends gespannen de gordijnen van onze hotelkamer. Zou het? Na vele dagen regen nu écht zon? En wat een geluk: de zon straalde de hele dag (ok, afgezien van een klein buitje tijdens het diner).
Wat ik er zo mooi aan vond? Het optutten, de vrolijke spanning, het nu-gaat-het-gebeuren-gevoel, allemaal lieve mensen, een prachtige jurk aan, Mathijs in een pak mét stropdas, aankomen bij het stadhuis, aan de arm van mijn vader naar binnen, het ja-woord, de ringen, de kus, de champagne, het diner, de speeches, het zingen, het eten, de gezelligheid, het enorme gevoel van geluk. Maar bovenal: het grote gevoel van liefde. Het is ontzettend bijzonder dat alle lieve mensen die er vier jaar geleden bij waren ons alle geluk van de wereld gunden. Dat gevoel is onbeschrijflijk. Warm, liefdevol, je voelt je gedragen en stralend door alle mensen om je heen.
Wat vliegt zo’n dag dan voorbij. Ik zou het zo weer doen, en dan natuurlijk weer met Mathijs. Want de vier jaar die volgden op onze trouwdag waren ook fantastisch (met hier en daar een dipje, we zijn ook maar mensen). Met als allermooiste dag de geboorte van Joep en Evi. Love u!