Het blijft onwerkelijk dat we twee dagen geleden echt daar stonden. Mathijs in zijn pak en ik in mijn jurk, voor de ambtenaar, omringd door familie en vrienden in dat prachtige, statige stadhuis van Middelburg. Het is onvoorstelbaar wat iedereen voor ons gedaan heeft. Speeches, liedjes, cadeau’s, afreizen naar Zeeland, hotelovernachtingen, prachtige feestkleding, het versieren van ons huis, een champagne ontbijt. Het is teveel om op te noemen. We kijken elkaar regelmatig aan om een kleine herinnering te bespreken die opeens in onze gedachte opkomt. Zo bijzonder allemaal.
Vrijdags kwamen we aan in Middelburg. Het plannen en regelen achter de rug en klaar voor het grote genieten. We aten een ijsje, gingen lekker uit eten en dronken koffie met mijn al gearriveerde familie. Vol goede moed gingen we vroeg naar bed, maar van lekker slapen kwam weinig. Veel dromen, steeds wakker worden; de zenuwen waren duidelijk aanwezig. Bij het ontbijt zaten we als een stel zombies wat brood weg te kauwen. Gelukkig kon de dag gaan beginnen.
Bij de kapper was het meteen leuk. Samen met mijn zussen en mijn eigen Yari maakte ik me helemaal klaar voor de Grote Dag. De kapper deed het fantastisch en de make-up bleek inderdaad heel erg waterproof. Hij deed zelfs mee met het al handen wapperende: ‘aah, je gaat gewoon trouwen vandaag!’ van mijn zussen. Daarna moesten we snel terug naar het hotel, broodje eten en de jurk aantrekken. De zenuwen speelden weer op. En voor ik het wist stond Mathijs al voor de deur in een prachtig pak en met een fantastische auto. Ik schreed naar voren richting bordes en hij stond klaar met het boeket, toegejuicht door familie en vrienden. Wat een bijzonder moment!
Samen met chauffeur en fotograaf-zwager gingen we op pad voor de foto’s. De oude Citroen Traction pruttelde en sputterde maar reed gelukkig goed weg. Het foto’s maken zelf was geweldig. Klassieke foto’s samen, met en zonder kusjes, maar ook originele met champagne, onder de motorkap, in de auto, op een skatebaan en met een frietje. Af en toe maakte de 72-jarige chauffeur ons aan het lachen door de geluiden van de automotor na te doen. Dat werkte perfect.
Terug langs het hotel om ons op te frissen. En toen was het zover! Het was even zoeken naar de juiste weg naar het stadhuis vanwege al het éénrichtingsverkeer, maar eenmaal gevonden (en een bijna-botsing met een vrouw in een invalidenwagentje) stond iedereen ons op te wachten. Het duurde even, voor ons gevoel erg lang, eer de deuren open gingen en daar stonden we dan. Iedereen klapte en lachte ons toe. Mijn vader vroeg me een beetje zenuwachtig of we niet toch liever samen naar binnen wilden lopen. Maar toen ik nee zei, wachtte hij samen met ons tot iedereen binnen was. Mathijs ging op zijn plek staan en All you need is love galmde uit de speakers. Papa wenste ons sterkte en wij gingen zitten.
Na een prachtige speech over het stadhuis, onze levensverhalen en onze liefde was het tijd om te gaan staan. Zo snel al! We gaven elkaar de rechterhand en keken elkaar diep in de ogen. Mathijs antwoordde op de beroemde vraag: ja, heel graag. Ik hield het bij een simpel maar duidelijk: ja. En toen waren we getrouwd! We deden elkaar de ringen om en kusten ons eerste kus als man en vrouw.
Tijd om te tekenen begeleid door vriend B op piano en de zang van vriendin A met Fields of Gold. Wij mochten eerst onze handtekening zetten, daarna was het aan de getuigen. De hele tijd had ik me nog best goed gehouden, maar nu was er toch echt een zakdoekje nodig. Zo mooi zong ze! De trouwambtenaar vertelde dat ze écht vertrouwen in ons had vanwege ons verhaal. Ze had nog veel nagedacht over ons voorgesprek en had zich klein gevoeld. Een prachtig compliment.
Op de tonen van de Turtles Happy Together verlieten eerst alle gasten en daarna wij de trouwzaal. Iedereen stond buiten om de rode loper heen met kleine belletjes! Wat een welkom. Stralend namen we wat foto’s en liepen we richting restaurant de Gespleten Arent. Daar stonden de taart en de bubbels al klaar. Vele felicitaties, een bijzonder kook-gastenboek, een etentje in een sterrenzaak als cadeau en wat drankjes later gingen we aan tafel.
De avond stond in het teken van ontzettend lekker eten, fantastische service, goede wijnen, ontroerende speeches, mooie liedjes van A en B (en P), grappige over de autohobby van mijn man van de schoonouders en mooie gebaren alom. We voelden ons zó geliefd. Mijn vader speechte prachtig, sprak over mijn karaktertrekken en het huwelijk. Mijn moeder droeg een mooi gedicht voor. Mijn zus had een fantastische speech over ‘jezelf zijn’. Mijn zwager bewonderde onze passies. Mijn schoonmoeder sprak ongelooflijk lief over hoe trots ze was op haar zoon. Omdat hij voor mij heeft gekozen. Mijn oom en tante hadden een mooie verhaal over de Rabijnen en het bij elkaar inschenken van wijn in glazen gegraveerd met onze initialen om daarna te proosten op ons geluk. Mazzeltov! Alles werd perfect gecoördineerd door onze ceremoniemeester P. Hulde voor haar. We sloten de avond af met eerst een hilarische versie van Acda en de Munnick’s ‘Het regent zonnestralen’. En daarna ‘De Zeeuwse kust’ van BlØf waarmee iedereen meezong.
Als verrassing wilde ik een liedje zingen voor Mathijs. Het was zowaar gelukt om dat geheim te houden, dus toen ik met mijn hart in de keel naast de piano ging staan, was hij erg verbaasd. Ik zong Marry me van Amanda Marshall. Stukjes uit de tekst: “I wanna laugh, untill I cry, wake up with you each day till’ the day I die…” en “There ain’t no ceremony for the vows that I took, from the moment I met you, I have been blessed!”. De zinnen stroomden uit me en ik keek Mathijs onophoudelijk aan. Zingen met een strak korset bleek alleen moeilijker dan gedacht. Aan het eind kon ik nog net de laatste woorden eruit persen ‘Marry me’ toen de wereld om me heen al volop draaide. Gelukkig toonde Mathijs zich meteen een voorbeeldige echtgenoot. Hij ving me kalm op, vroeg om een stoel en water en voor ik het wist was ik weer bij. Na even liggen en nog proberen, bleek de jurk me in de weg te zitten. Gelukkig zat mijn zus in een hotel vlakbij en had ze daar nog een jurkje liggen. Die heb ik aangedaan. Zo kon ik tenminste weer genieten van alles.
Jammer dat dit laatste gebeurd is, maar het is maar een klein fragment van de hele dag. We kijken samen terug op een fantastische, liefdevolle, zonnige, culinaire en emotionele dag. Eenmaal thuis kijken we vol bewondering naar alle kaartjes, slingers en rozenblaadjes, cadeaus, onze ringen en natuurlijk naar elkaar. In de vensterbank staan nu twee uiltjes. Zij symboliseren communicatie. Met de gezichten naar elkaar toe, is iedereen blij. Zoniet, dan draai je jouw uil weg. Dan moet er gepraat worden. Een prachtig en symbolisch cadeau. Want na een fantastische dag, volgt het heuse huwelijk. Samen gelukkig blijven, daar draait het om.