Ik geef het maar meteen toe: ik ben geen held in de auto. Met Mathijs als strenge voorbeeld ligt de lat hoog. Zijn commentaar op andere weggebruikers steekt hij niet onder stoelen of banken en hij verwacht dezelfde discipline van mij. Alleen heeft autorijden een hele andere betekenis voor ons beiden. Voor hem is het ontspannend, hobbymatig en nouja, gewoon lekker. Voor mij is het een manier om van A naar B te komen. En ik vind het vooral lekker om gereden te worden. Beetje muziek opzetten, wat uit het raam staren, beetje bijkletsen en af en toe net op tijd roepen dat we ‘die afslag moeten hebben’.
Nou gingen we vorig weekend naar zus E & zwager M in Amsterdam om te klussen. Zwager M was zo lief om zijn oude eettafelstoelen aan ons te schenken en er zelfs al twee naar Tilburg te rijden. Aan ons de taak om de laatste twee stoelen mee terug te nemen, alleen pasten die niet in onze auto. Dat deden ze wél in de auto van Mathijs’ ouders. Die mochten we lenen, alleen was er één klein detail: het raam van de bestuurder was kapot. Nou geen probleem.
Eenmaal in Amsterdam kondigde zus E enthousiast aan dat wij samen naar een woonwinkel gingen om hun nieuwe eettafelstoelen op te halen. Het ging om zes stuks, dus was het handig om met twee auto’s te gaan. Ik ging in de auto van mijn schoonouders. Niet zeiken, sprak ik mezelf bemoedigend toe, je hebt al negen jaar je rijbewijs, dit gaat vast goed. En dus togen we door Amsterdam, richting het oude huis van E om haar auto op te halen.
Vanuit de locatie ‘oude huis’ reden we door naar de Arena, en hup de parkeergarage in. Raampje open. Raampje open? Shit. Lichte paniek overviel me. Het raam kon natuurlijk helemaal niet open! Dus reed ik een klein stukje verder, maakte mijn gordel los, deed het raam achter me open en kon gelukkig precies bij het knopje. Dan door de smalle parkeergarage met de grote auto en parkeren maar (mijn persoonlijke hobby). Stond ie netjes achteruit in een vak, zegt zuslief: “zo kunnen we die stoelen niet achterin zetten.” En dus moest ik weer opnieuw parkeren.
Wat zeggen ze bij de winkel? “U moet even de parkeergarage uitrijden, door een andere ingang naar binnen en dan naar een bepaald afleverdek.” We hadden geen keus en gingen weer richting auto. Alleen had ik bij de uitgang van de parkeergarage de auto nu net iets verder van de paal gezet. Gevolg: ik moest mijn deur openen. Mijn voet ging van de koppeling, auto schiet uit en een stukje naar voren. Mijn hart klopt in mijn keel, maar het lukt me het poortje te openen. Dan weer opnieuw naar binnen rijden, op een knopje drukken (met de deur open). Vervolgens stoelen inladen en zonder achteruitkijkspiegelzicht naar de loods. Daar nieuwe stoelen opslaan en oude stoelen meenemen (je begrijpt dat we inmiddels twee uur verder zijn). En toen kwam de grootste uitdaging: met twee vrouwen twee best grote stoelen op een handige manier achterin een auto zetten. Euhm, als jij die nou eens? Hmm, nee, dat is het ook niet.
Zucht. Máár: het ging goed, de auto is heel en alle stoelen zijn op de plaats van bestemming beland. Dus eigenlijk was het een hele succesvolle middag.
Help, Mel. En ik maar denken dat die stress na 9 jaar toch wel over zou moeten zijn. Had laatst weer een momentje op een Utrechts industrieterrein: Benzinetank leger dan leeg. O, zou dat oranje knopje dan toch iets betekenen..? Het is vreselijk, maar goed, wij hebben weer andere talenten zullen we maar zeggen. xx